Oczami dziecka recenzja

Siedzimy w pokoju, ja na kanapie a Anka przy biurku. Kończymy odrabiać zadanie z polskiego wygłupiając się przy tym jak zawsze. Wchodzi mama i pyta co nam tak wesoło. Potem padają pytania o to jak było w szkole, co było na sprawdzianie z matmy i jak nam poszło. Zdajemy niemalże szczegółowe relacje po których wychodzę. Muszę wracać do domu…..

A tam czeka na mnie mama. Z klapką w ręce bo spóźniłam się pięć minut. Tylko pięć minut. Niestety nie dla niej. Dla niej to aż. Mimo, że nie byłam u nikogo obcego tylko u własnej kuzynki.

Nie będę pisać co było dalej ale tego nie trudno się domyślić….i nie zawsze to była klapka. Czasem był kabel od prodiża albo od żelazka…..

📖📖📖📖📖📖
Moja historia mogłaby być jedną z wielu jakie przeczytałam w tej książce. Byłam dzieckiem z dysfunkcyjnej rodziny (moi rodzice są po rozwodzie), moje dzieciństwo nie było kolorowe. Raczej czarno-białe a tylko od czasu do czasu pojawiały się w nim kolory. Tą troskliwą mamą była moja ciocia. I zawsze zazdrościłam kuzynce tych relacji. Rozmów. Obecności….
Ja całe dzieciństwo czułam się niepotrzebna. Niefajna. Moje poczucie wartości zniknęło….ja chciałam zniknąć….nikt o tym nie wiedział...nikomu o tym nie mówiłam…..bo i po co…..

📖📖📖📖📖
Czy podczas tej lektury wróciły wspomnienia? Jak możecie przeczytać - tak…

Czy żałuję, że ją przeczytałam? Absolutnie nie!!!!

Jestem przeogromnie wdzięczna autorce i wydawnictwu, że mogłam dołączyć do grona jej recenzentów.
Ta książka uświadamia. Ta książka w piękny ale i prosty sposób pokazuje jak wielki wpływ ma dzieciństwo na to jakimi staniemy się dorosłymi. Pomaga zrozumieć że przy odrobinie chęci (a jeśli trzeba i pomocy) wcale nie trzeba powielić schematu wyniesionego z domu i można własnym dzieciom zagwarantować szczęśliwe dzieciństwo. Dać im poczucie bezpieczeństwa. Dać im to co najważniejsze - siebie i swój czas.

To minimalna w formie ale przebogata w treści i przekazie książka, która nie jest kolejnym sztampowym poradnikiem.
Jest to zbiór historii napisanych
z perspektywy dzieci - noworodków, dzieci trzymiesięcznych, dziesięcioletnich, nastolatków czy nawet już w pełni dorosłych . Z perspektywy dzieci kochanych i wspieranych przez rodziców, ale także z perspektywy dzieci alkoholików, dzieci samotnych, bitych i przestraszonych, bez wsparcia jakiejkolwiek bliskiej osoby.

Tylko uważajcie bo ona rozjedzie Was niczym walec, wedrze się w Was dogłębnie i pomoże Wam się oczyścić oraz rozliczyć z przeszłością i zacząć od nowa. Nie raz popłyną łzy ale to będą dobre łzy….