Schronisko, które przestało istnieć recenzja

O powieści "Schronisko, które przestało istnieć" słyszałam wiele razy, ale z racji, iż za kryminałami nie przepadam, jakoś specjalnie nie miałam jej w planach. Każdy czytelnik wie jednak, że bywają chwile, gdy sięgamy po książkę, bo ona do nas woła lub pojawia się zachęta, iskra, potrzeba itd. skłaniająca nas do przeczytania danej książki.

Karkonosze to góry, które bardzo, bardzo lubię. W moim przypadku zdetronizowały Tatry, które nie tylko schodziłam, ale poznałam literacko, zgłębiając swego czasu szeroko pojętą literaturę tatrzańską - od przewodników, poprzez biografie, literaturę popularnonaukową po beletrystykę, ale tę z okresu Młodej Polski, gdyż artyści tej epoki są jedną z moich fascynacji. Na wskutek złości na przepełnienie tatrzańskich szlaków pseudoturystami, postanowiłam przenieść swoje wakacyjne wojaże w Karkonosze i zakochałam się w tych górach. Ich pięknie, ciszy, tym, że niewielu tam turystów (przynajmniej ja tak trafiłam) i zakochałam się także w uroku tamtejszych schronisk. Jakże bym wobec tego miała nie sięgnąć po książkę Sławka Gortycha. Może późno, ale dla mnie był to swoisty powrót w Karkonosze.

"Schronisko, które przestało istnieć" to kryminał z historią w tle, ale również swego rodzaju literacki przewodnik po karkonoskich szlakach. Czytanie tej powieści okazało się dla mnie prawdziwą ucztą, zwłaszcza że autor opisuje miejsca i szlaki, które poznałam, a które dość mocno wyryły się w mojej pamięci. Świątynia Wang, Słoneczniki, kamienna ławka tuż obok, ruiny schroniska Księcia Henryka i wiele innych miejsc opisanych w książce sprawiło, że wyjęłam album ze zdjęciami i zaczęłam wracać na karkonoskie szlaki. Dla kogoś, kto nie zna tych gór, przydługawe opisy mogą być nużące - ja się nimi delektowałam.

Sama intryga kryminalna wydała mi się bardzo ciekawa, choć łatwo można było się domyślić, jak zostaną rozwiązane niektóre wątki. Główny bohater to nieco gapowaty stomatolog, ale trzeba pamiętać, że on leczy zęby, a prowadzone przez niego śledztwo jest czysto amatorskie i niepozbawione błędów i naiwności laika. Mam nadzieję, że w kolejnych tomach serii poświęconej Karkonoszom Maksymilian Rajczakowski nieco się wyrobi.

Bardzo ważny w powieści jest motyw zemsty, który skłania nas do zadania sobie pytania, czy warto pielęgnować urazę i mścić się na potomkach oprawców. Wczytując się w wyznanie Piotra Szulca zdajemy sobie sprawę, że zemsta nie zawsze przynosi uspokojenie i satysfakcję, czasem wręcz wciąga nas w spiralę, z której trudno znaleźć wyjście.

Powieść bardzo mi się podobała, choć bardziej zauroczyła mnie miejscem, w którym rozgrywa się akcja aniżeli wątkiem kryminalnym. Polecam ją wielbicielom Karkonoszy! Ja po kolejne tomy serii na pewno sięgnę.