Miasto dziewcząt recenzja

To był mile spędzony czas. Odpoczynek dla gadziej strony mego mózgu, który i Wam polecam. 
Zabawnie i z humorem, ale i poważnie, ale i mądrze. Można się pośmiać, do łez nawet. Można się zastanowić.
Ta książka z każdego wyciągnie jakieś emocje, bo sama jest ich pełna.

Książka wciąga od pierwszych stron, jak list od przyjaciółki, i choć znajomość ta taką nie jest, być może ten długi list otworzy drogę, by się nią stała.

"... kim byłaś dla mojego ojca?"
W 2010 roku 89-letnia Vivien w odpowiedzi na list Angeli oferuje swoją przyjaźń, a robi to odsłaniając przed nią swoje życie.
Historia zaczyna się w 1940 roku, kiedy 19-letnią Vivien rodzice wysyłają do ciotki, do Nowego Jorku. Ciotka Peg jest właścicielką podupadającego teatru, w którym Vivien rozpoczyna pracę jako kostiumolog. To tam pod "nieczujnym" okien swojej opiekunki poznaje mieszkańców innego świata, niż ten, w którym żyła. Świat aktorów po przejściach, ludzi niespełnionych na końcu swej kariery, i tych, którzy są na jej początku. Ludzi, którzy nie dali zamknąć się w szablony. To tam, pod ich wpływem, urzeczona wolnością, jakiej do tej pory nie zaznała, otoczona amantami, jak z żurnala i zmysłowymi, pięknymi showgirls rozsmakowuje się w zabawie i seksie. To tam zaczyna pojmować, co to znaczy zatracić się. Stracić cel z oczu. Zgubić siebie. To tam po raz pierwszy się zakochuje. To tam staje się bohaterką skandalu, a dzięki niemu zaczyna rozumieć czego chce.

Może znajdziecie tu odpowiedzi na pytania: Czy łatwo jest dorastać? Jak sukcesy i porażki nas kształtują? Kim dzięki nim możemy się stać?
Co może dać prawdziwa przyjaźń? Czy każda miłość ma szansę przetrwać?

Zapraszam na