Liliowe dziewczyny recenzja

 

Mimo że zagadnienia wojenne z każdym rokiem są coraz bardziej odległe w czasie, nie brakuje na rynku wydawniczym kolejnych, nowych pozycji związanych z tematyką obozową. Przyznam,  że do czytania „Liliowych dziewczyn” zabierałam się z przekonaniem, że to książka nie dla mnie. Obawiałam się, że  mix faktów historycznych i wyobraźni autorki będzie ze szkodą dla Historii. Jednak im dłużej czytałam, to coraz bardziej przekonywałam się, jak bardzo się myliłam. Zdałam sobie sprawę, że wartością tej powieści jest zachowanie w powszechnej pamięci dokonań Caroline Ferriday w celu pomocy byłym więźniarkom Ravensbruck, ofiarom eksperymentów pseudomedychnych. Przyznam, że do tej pory nie cztałam, ani nie słyszałam o tej postaci, tak bardzo zasłużonej dla niesienia pomocy ofiarom wojny. Dla znawcy i miłośnika historii niektóre potknięcia autorki mogą być znaczące, ale mam nadzieję, że wybaczalne. Myślę, że polskiego czytelnika może dodatkowo irytować przedstawianie niektórych faktów z życia codziennego w powojennej Polsce, choć można to usprawiedliwić pewnymi obiegowymi stereotypami o życiu w kraju komunistycznym. Nie wiedziała np. autorka, że paszportu w PRL-u nikt nie trzymał w domu. Ale nie będę dalej wymieniać, czytelnik sam bez trudu wyłapie te błędy. 

Książka napisana z perspektywy trzech kobiet: Caroliny – amerykańskiej filantropki, Herty Oberheuser – niemieckiej lekarski w obozie w Ravensbruck, oraz Kasi – lubelskiej nastolatki, poddanej w obozie operacjom jako „królik doświadczalny”. Określenie, że tę powieść „czyta się  lekko” wydaje się niestosowne z uwagi na wagę tematu i poruszane zagadnienia. Ale takie akurat pierwsze mi się nasuwa skojarzenie. Szczególnie w odniesieniu do rozdziałów, w których narratorem jest Caroline. A zwłaszcza tam, gdzie toczy się jej romans z przystojnym francuskim aktorem Paulem. Bo mamy tu wszystkiego po trochu. Co nie zmniejsza mojej oceny jako bdb i zachęty do sięgnięcia po „Liliowe dziewczyny”. Dlaczego liliowe? Autorka zgrabnie to wyjaśni.