Dług honorowy recenzja

Chyba powoli zaczynam się stawać psychofanką autora. Czytając jego książki zawsze jestem pod wrażeniem kreacji bohaterów i fenomenalnej, a z drugiej strony bardzo realistycznej intrygi. Dodając do tego rozbudowaną i logiczną akcję, wychodzi zawsze smaczna powieść. Kryminalna intryga autora, jest na wysokim poziomie i prawie zawsze ociera się o pierwotne instynkty i dużą dozę zezwierzęcenia postaci, tak, że nie jednokrotnie szepczę podczas czytania: "Chmielarz, co Ty masz w głowie."

Dług honorowy to druga część serii Bezimienny i jest zdecydowanie lepsza od poprzedzającej ją Prostej Sprawy. W poprzedniej części narzekałam, że nie do końca rozumiem wątek przyjaźni bezimiennego bohatera i Prostego. Nie przekonywała mnie usilna próba wmówienia czytelnikowi, że jeden drugiemu zawdzięcza życie. Tym razem nie mam takich dylematów, nie potrafię zarzucić autorowi, że wątki są powiązane ze sobą na siłę. Chmielarz po raz kolejny pokazuje swój talent i umiejętność tworzenia wielowątkowej opowieści. Dodatkowo wątki z czasem się coraz mocniej zagnieżdżają i wzajemnie przenikają, to wzmacnia całą historię i urealnia ją. Wielu twórców tworzy główny wątek, do którego dopisuje poboczne. Z czasem nabierają one na sile, żeby za jakiś czas całkiem wygasnąć. Jednak moc w powieściach Chmielarza skrywa kilkuwątkowa akcja, gdzie każdy ma taką samą rangę, a z czasem każdy nabiera mocy.

Kolejną zaletą tej powieści jest fantastyczna kreacja bohaterów i stworzenie tak różnorodnej społeczności. Mała wieś, w głuszy, z dala od komunikacji i technologii, skrywa wiele sekretów, które cieniem kładą się na współczesnych mieszkańców. Od początku nieufni do obcych, starają się ukryć zbrodnie, którym można było zapobiec. Ludzie nie uczą się na błędach przodków, a powielają je w kolejnych pokoleniach. Mamy ojca, biznesmena, człowieka sukcesu, a w opozycji do niego syna, zakompleksionego nastolatka. który otacza się znajomymi z tymi samymi problemami. Te kompleksy tworzą podatny grunt do manipulacji i wykorzystuje to inny bohater, z tego powodu pozornie zwyczajne problemy urastają do ogromnej rangi.
Mamy wuja, którego brak poczucia własnej wartości w młodości rozwija się w stronę chorej nienawiści. Ten bohater mi się bardzo podoba, cała ta realistyczna charakterystyka. Domyślam się, że pisarz korzystał z popularnego forum i faktycznie istnieją ludzie, którzy sami w swojej głowie dokonują takich podziałów i myślą jak ta postać..
Obcokrajowcy potraktowani są tu stereotypowo, ale myślę, że zważywszy na umiejscowienie akcji i wtłoczenie jej w ramy zapomnianej wsi pasuje do całości.

Dialogi nie zawodzą, nie nudzą, nie wywołują zażenowania, a przy tym nie zawierają też niepotrzebnych wulgaryzmów. Z nich wyczuwamy siłę i charakter bohaterów. Dopracowane, dodają kunsztu i realizmu.

Polecam całą serię. Mam wrażenie, że Chmielarz tworzy reportaże, a fikcją są ewentualnie nazwiska, żeby nikt nie odkrył prawdy.