Dzień 21 recenzja

I wszystko byłoby w porządku gdyby nie fakt,że nie są na planecie sami. Okazuje,że gdy przodkowie ludzi z kolonii kosmicznej uciekli z planety to ktoś inny nie opuścił Ziemi wcale. Jednakże spotkanie ludzi z nieba i ziemian nie przebiega zbyt przyjemnie...
W momencie gdy kolonistom udaje się dopasować do rytmu dnia panującego w obozie, ustalić sprawy organizacyjne i zawrzeć najważniejsze aspekty przetrwania na dzikiej planecie i przede wszystkim pogodzić się zaistniałą sytuacją to ktoś zakłóca ich względny spokój i uśmierca jednego z nich oraz porywa siostrę głównego bohatera. Dlatego też zesłańcy także są zmuszeni do walki. W międzyczasie, dwójka bohaterów,którzy zostali w stacji kosmicznej również zostają postawienj pomiędzy dramatycznymi decyzjami,których już nie sposób cofnąć.
Ujawnione zostają wszystkie tajemnice przeszłości setkowiczów i pozostałych mieszkańców kolonii oraz wyjdzie na jaw, czyje uczucia przetrwają w nowej rzeczywistości.

Opis brzmi również obiecująco co wcześniejsza część cykluMisji 100 jednak podczas czytania tak nie jest. Owszem wielkim plusem są nowe realia współczesnego świata i ciekawe perypetie dotyczące życia na dzikiej planecie. Same postacie są jak najbardziej postawione w pozytywnym świetle. Jednak mimo to, ta część jest zdecydowanie najgorszą częścią w tym cyklu. Tematyka odbiega zupełnie od rodzaju tego dzieła. Miałam wrażenie,że autorka z powieści SF stworzyła specyficzny romans. Główna problematyka zawarta w historii została przysłonięta właśnie osobistymi problemami miłosnymi,z resztą dość błahymi, Akcja co prawda od początku nabrała tempa aczkolwiek nie została ona do końca wyczerpana. Sama końcówka tej części na tle wcześniejszej wypadła naprawdę słabo. Uważam,że można byłoby to niesamowicie lepiej rozbudować i stworzyć naprawdę niezłe dokończenie wątku. Przez właśnie takie niedociągnięcia ma się poczucie niedosytu a nawet rozczarowania tym bardziej, że autorka w pierwszej części pokazała jak niesamowicie kreatywny świat i cudownych bohaterów stworzyła. Jednak umówmy się. Nie można skreślić całej twórczości tylko przez jedno słabsze dzieło, co udowadnia nam p. Morgan w następnych częściach.