Excalibur recenzja

Trylogia arturiańska Cornwella mimo początkowych obiekcji, finalnie bardzo mi się podobała.

Do jej największych plusów należy zaliczyć to, że poznajemy całkowicie inną historię Artura, niż tą którą powszechnie znamy. Świat ten pozbawiony jest magii, oczywiście ludzie w nią wierzą, ale książka pokazuje, jak proste triki wykorzystywano wobec łatwowiernych, prostych ludzi. Znane nam postacie są też całkowicie od idealizowane. Merlin to sprytny, inteligentny druid, który lubi manipulować ludźmi. Ginewra to piękna i mądra kobieta, ale równocześnie zbyt ambitna i żądna władzy. Artur to dobry przywódca i żołnierz , ale trochę zbyt łatwowierny i z góry wierzący w dobro w ludziach. O Lancelocie lepiej nie wspominać... Czytając tę historię czekałam, kiedy pojawią się kolejne znane mi postacie i jak tym razem ukaże ich autor.

Wydarzenia poznajemy z punktu widzenia Derfla, byłego wojownika Artura, obecnie mnicha, który spisuje dzieje tego władcy. Opisuje on je w formie wspomnień w pierwszej osobie. Początkowo bardzo irytował mnie ten sposób narracji. Derfel skupia się głównie na wydarzeniach, w których osobiście bierze udział, reszta potraktowana jest skrótowo. Po za tym z góry wiemy, że skoro spisuje tę historię, to przeżyje wszystkie zawirowania losu. Denerwowała mnie też łatwowierność i prostolinijność głównego bohatera. Wiem, że był on prostym człowiekiem, ciężko wymagać żeby w tamtych czasach był oczytany i super inteligentny, ale z racji tego że był narratorem opowieści, rzutowało to na cały opis wydarzeń. Trochę brakowało mi tu też emocji. Wszystko przedstawione było bez większych szczegółów i przemyśleń. Takie kronikarskie podejście. Jednak z czasem bohater dorasta, dzięki czemu narracja jest bardziej dojrzała, nie ma już takiej dziecinnej naiwności i łatwowierności. Pojawia się też więcej przemyśleń, opisu uczuć. Nie jest to już taki suchy zapis od wydarzenia do wydarzenia. Dzięki temu mamy możliwość wczucia się w sytuację bohatera i szczerego mu kibicowania.

W tym tomie czuć, że zmierzamy do końca historii. Nasz bohater spisuje swoje wspomnienia jako człowiek u kresu swoich dni. Ze sposobu prowadzenia narracji bije aż melancholia, żal za przeszłością i tęsknota za utraconymi bliskimi. Derfel bogatszy o całe swoje doświadczenie długiego życia, rozważa co poszło nie tak, co można było zrobić lepiej, by zapobiec temu co się wydarzyło. Dzieje Artura wspomina jako wspaniałą przeszłość, złote czasy młodości i bliskości najbliższych. Dzięki temu wczuwamy się w sytuację panującą w ówczesnej Brytanii, razem z nim przeżywamy jej wzloty i upadki.
Gorąco polecam tę serię miłośnikom legend arturiańskich. Ja jestem nią zachwycona :)