Excalibur recenzja

Excalibur to trzecia i zarazem ostatnia część Trylogii arturiańskiej autorstwa Bernarda Cornwella, która ukazała się nakładem Wydawnictwa Otwartego. Od razu rzuca się w oczy oprawa graficzna książek, bo wszystkie mają twarde oprawy, a okładki idealnie ze sobą współgrają – osobiście lubię, kiedy cykl wyglądem tworzy integralną całość, a nie gdy każda okładka jest zupełnie inaczej wykonana. Przyznaję bez bicia, że Excalibur musiał odleżeć swoje na półce, bo od premiery tej książki minęło kilka miesięcy, ale osobiście muszę mieć odpowiedni nastrój do czytania tego typu powieści.

W Excaliburze jest znacznie mroczniej, drastyczniej, okrutniej, bohaterowie wyczuwają nadchodzące zagrożenie i zostają postawieni przed najtrudniejszymi wyborami w swoim życiu. Dostrzegalne są również zmiany w ich zachowaniu i wyglądzie zewnętrznym, to już dojrzali i doświadczeni przez życie bohaterowie, teraz ich włosy poprzetykane są siwymi pasmami, a na twarzy dostrzec można zmarszczki świadczące o ich wieku.


Książkę czytało się bardzo przyjemnie i z dużą dozą ciekawości. Niecierpliwie przewracałam kolejne kartki, chcąc jak najszybciej dotrzeć do końca. W dużej mierze jest to zasługą doskonałej kreacji bohaterów (żaden z nich nie jest doskonały, ale z pewnością wyrazisty), żywych dialogów, zgrabnej narracji, realistycznym opisom scen batalistycznych, trzymającej w napięciu fabuły, wartkiej akcji i wielu towarzyszących lekturze emocji.

Uważam też, że dodatkowym atutem w Trylogii arturiańskiej jest to, że Cornwella postanowił ukazać Artura, nie jako słynnego celtyckiego władcę Brytów, znanego nam z licznych legend i opowieści. Bo tutaj Artur nie jest królem, lecz nieślubnym synem Uthera, któremu nie należy się tron, bo prawowitym następcą tronu jest Mordred.

W Excaliburze Derfel dopełnia spisywanie historii Artura, dlatego podsumowuje, a tym samym domyka wszystkie wątki otwarte w poprzednich tomach. Jest wiele znanych legend o sławetnym królu Arturze, pytanie tylko, czy którakolwiek z nich jest prawdziwa, i czy król Artur w ogóle istniał? Tego zapewne nigdy się nie dowiemy.

Autor w Trylogii arturiańskiej łączy ze sobą wątki historyczne z fantastyką i magią, jednak robi to w sposób umiejętny i odpowiednio wyważony, bo w moim odczuciu czyta się to tak, jakby wszystkie wydarzenia naprawdę miały miejsce kiedyś w odległej historii. A zakończenie jest doskonałym zwieńczeniem całej historii.