Diabeł. Autobiografia recenzja

Clay, który po rozwodzie z żoną, który dzieli swoją nudną egzystencję pomiędzy pracę redaktora, a pustym domem. Życie dziennikarza przewraca się o 360 stopni za sprawą poznania Luciana. Zaczyna on dostrzegać rzeczy, których wcześniej nawet nie zauważam i którymi wcześniej nie zawracałby sobie głowy, a Lucian chce by Clay wysłuchał jego opowieści, spisał ja i opublikował. Tajemniczy nieznajomy wkrótce staje się obsesją redaktora, a opowieść Luciana z czasem okaże się historią o Clay'u. Nawet jeśli chciałbyś to nie możesz przestać jej słuchać, a jeśli tego mało, pamiętasz każdy, nawet najdrobniejszy szczegół i jesteś w stanie odtworzyć każde wasze spotkanie i rozmowę, nawet po upływie kilku dni.

Lucian pomimo wcześniejszych oporów Clay'a szybko staje się ośrodkiem jego życia. Wszystkie inne zajęcia i obowiązki oddalają się na drugi plan, a Clay czeka na wpis w terminarzu spotkań z literą L. W swojej opowieści Lucian zaprzecza, że jest z piekła i wyśmiewa ludzkie wyobrażenia na temat wyglądu diabłów. Jest on dość przerażająco wszechwiedzący, tak jakby umiał czytać w myślach i ma moc zmiany postaci pod która pojawia się na spotkaniach - raz pojawia się jako piękna i seksowna kobieta, a raz jako młody chłopak. Za każdym razem jest element, który się nie zmienia. Co to takiego? Jest to zegarek, na który bardzo często spogląda i wygląd oczu, w których kryje się mrok i tajemnica.

Narratorem książki jest sam Clay. Dzięki czemu lepiej możemy poznać jego stosunek do Luciana i tego co myśli na temat jego opowieści. Język autorki jest prosty i łatwy do zrozumienia, a akcja książki nie gna w za szybkim tempie. W książce nie ma zbyt wielu rozbudowanych opisów, co daje jeszcze bardziej wyjątkowe dzieło. Całość sprawia, że lekturę czyta się nadzwyczaj dobrze.

Muszę przyznać, że powieść wciągnęła mnie jak mało która. Za każdym razem kiedy musiałam ją odłożyć, zastanawiałam się jak potoczą się dalsze losy i chwytałam książkę "tak na kilka stron", jednak z tych kilku stron zawsze wychodziło kilka rozdziałów. Plusem dla książki jest ciekawe zaznaczenie rozdziałów, które zachwyca oko czytelnika. Ciekawym elementem są też kilka zakładek od samej autorki, np.dlaczego postanowiła napisać tą książkę oraz umieszczenie faktów o Diable. Na ostatnich stronach książki znajdziemy również małą zapowiedź drugiej książki pt.Havah. historia Ewy.

Kolory okładki jak najbardziej oddają nastrój i tematykę książki, a sama czcionka chociażby napisu Diabeł wygląda tak jakby pisał to ktoś długim pazurem.

Moim zdaniem nie ma tutaj grona dla którego poleciłabym ta książkę. polecam ją wszystkich chętnym i pamiętajcie nie zniechęcajcie się tematyką, a może jednak Wam się spodoba.