Ja. Rozmowa z Lechem Wałęsą recenzja

Tytuł wywiadu- rzeki doskonale oddający wiernie cechy osobowość byłego prezydenta:)

Lecha Wałęsę można uwielbiać, szanować, podziwiać, krytykować, nie tolerować. Jednego nie można mu odmówić: zasług dla naszego kraju. Są niepodważalne, trudno je wyrugować z historii. Taka jest prawda, nie zmienią tego żadne publikacje. Lecz zachwyty i peany też bywają mdłe i niesmaczne.

Przywódca ,,Solidarności" oceniany jest przez pryzmat współpracy ze Służbą Bezpieczeństwa TW ,,Bolek" (1970-1976). Albo postrzegany jako kryształ bez skazy. Powyższe przekonania nie odpowiadają do końca prawdzie. Dla jednych bohater, dla drugich zdrajca. Myślę, że gdzieś zgubiła się granica w bezstronnej, neutralnej i apolitycznej ocenie tego człowieka.

Sąd nad Wałęsą (tak nazywam burzę rozpętaną po publikacji książki Sławomira Cenckiewicza i Piotra Gontarczyka) ma zabarwienie emocjonalne. Nagle zaciekli przeciwnicy stają się jego apologetami. Mam tu na myśli artykuł Adama Michnika Dlaczego nie oddam głosu na Lecha Wałęsę z 1990 roku. W swoich wywodach wieczny naczelny ,,Gazety Wyborczej" obrzucał epitetami ówczesnego prezydenta: alkoholik bijący żonę, mały Mussolini. Zaskakująca ta wolta.

Noblista znany jest ze swych licznych wad: apodyktyczność, megalomania, egocentryzm. Zbyt dużo osiągnięć i dokonań przypisuje sobie. A to jest już niesprawiedliwe. Nie potrafi prowadzić spokojnej dyskusji bez obrażania, posługiwania się inwektywami pod adresem swoich adwersarzy.

Przechodząc do meritum: autorzy książki zadają proste, łatwe pytania, które Lech Wałęsa chce usłyszeć. Treść ciekawa jedynie w niektórych momentach, ponieważ wiele kluczowych spraw zostało pominiętych. Choć sam rozmówca dziennikarzy na pytania odpowiada z zaangażowaniem, żywo. Były prezydent wskazuje na ważkie wydarzenia polityczne oraz społeczne. Mamy portret człowieka pełnego sprzeczności i niejednoznaczności.

Publikacja Ja mogła stanowić pasjonującą kronikę. Szkoda, że potencjał został rozdrobniony.

Można przeczytać.