Żona nazisty recenzja

To poruszająca dylogia o zakazanej miłości ponad podziałami, która potrafi przetrwać wszystko... Nawet wojenną zawieruchę i śmierć...

W pierwszym tomie poznajemy historię odważnej, zdolnej Anny oraz jej najbliższych, których rodzinne szczęście przerywa wybuch drugiej wojny światowej. Kolejna część to życie głównej bohaterki w nazistowskim Stettinie, gdzie musi ukrywać swoją prawdziwą tożsamość, ale nie wyrzeka się swojego prawdziwego ja...

Historia została opowiedziana przez autorkę pięknym, obrazowym językiem dostosowanym do opisywanych czasów. Postaci zostały dopracowane w najdrobniejszych detalach, a realia tamtych lat perfekcyjnie odwzorowane. Czytelnik zagłębiając się w fabułę wprost zatapia się w życiu przedstawianych osób, przeżywa ich emocje, kibicuje im. Ja w tej opowieści się zatraciłam, nie mogąc się od niej oderwać. Natomiast zakończenie może zaskoczyć niejednego odbiorcę.

Pisarka z wielkim wyczuciem ukazuje okrucieństwa oraz bestialstwo, jakich ludzie mogli doświadczyć w tamtym okresie. Jednocześnie pokazuje nam, iż nie wszystkich należy mierzyć jedną miarą... Wśród Niemców można było spotkać też tych dobrych i pomocnych ludzi, wszak człowieczeństwo jest dużo ważniejsze niż narodowość, wyznanie, ideologią, wola walki bądź przetrwanie.

Możemy tutaj trafić na przypadki ksenofobii czy antysemityzmu, także po stronie naszych obywateli, niemniej prym wiedzie gorący polski patriotyzm, który, w przeciwieństwie do tego cechującego mieszkańców III Rzeszy, nie był ślepy, a tym bardziej fanatyczny.

To także książka o marzeniach oraz dążeniu do ich realizacji. Przecież "wojna nie odbiera marzeń, tylko je oddala". Lektura niesie w sobie duże pokłady nadziei i wiary w lepsze jutro.

Dla mnie również była to swego rodzaju sentymentalna podróż, gdyż jeszcze raz na kartkach tych powieści mogłam odbyć spacer po Szczecinie. To w tym mieście wiele lat mieszkałam, studiowałam bądź pracowałam. Było ono w świadkiem wielu moich sukcesów, ale też porażek, łez smutku albo radości. Dzięki tym pozycjom mogłam zobaczyć także jego inne oblicze oraz poznać nieistniejące już dziś miejsca.

Pani Sylwii Trojanowskiej należą się ogromne brawa i uznanie: za czas, jaki poświęciła na research do tej dylogii, za przewołanie prawdziwych osób, którym dała drugie życie na zapisanych przez siebie stronach, za zmierzenie się z trudną czy bolesną przeszłością naszego kraju oraz przedstawionych regionów, a także za sposób ich przedstawienia. Żałuję tylko jednego, że po te znakomite książki sięgnęłam tak późno...