Kwiaty na poddaszu recenzja

Jest to jedna z tych książek które pamiętamy przez całe życie. Ponad to „Kwiaty na poddaszu” to dla mnie najlepsza część z całej pięciotomowej sagi o rodzinie Dollangangerów. Czytałam tę książkę jakieś 10 lat temu ale nawet dzisiaj bardzo dokładnie oczami wyobraźni widzę rozległe poddasze i czwórkę samotnych dzieci.
Na pierwszych stronach tej książki widzimy obraz szczęśliwej rodziny, kochający się rodzice z czwórką cudownych dzieci. Chciało by się rzec – esencja szczęścia. I nagle tragedia – głowa rodziny, ojciec ginie w wypadku samochodowym. Matka pozostaje bez środków do życia i postanawia zabrać dzieci do domu swoich bogatych rodziców, którzy niestety nie akceptowali jej małżeństwa. Ze strachu przed ojcem, który nawet nie wie o istnieniu swoich wnuków, postanawia umieścić dzieci w małym pokoiku na poddaszu – tylko na jeden dzień. Niestety z jednego dnia robi się kilka dni, tygodni, miesięcy i lat a nowy „dom” staje się więzieniem dla czwórki rodzeństwa.
Jest to niesamowicie poruszająca powieść, która automatycznie zapada w pamięci i nawet po latach pamiętam uczucia które mi towarzyszyły podczas jej czytanie. Polecam Wam tę lekturę – we mnie pozostała na długo i nadal wywołuje dreszcze jak sobie pomyślę co w niej jest.