Kwiaty na poddaszu recenzja

Virginia C. Andrews "Kwiaty Na Poddaszu".

Historia czwórki rodzeństwa, które zostaje pozbawione ojca, dzieciństwa i po prostu normalnego życia. Dwie dziewczynki, dwóch chłopców i ich matka. Matka, gdzie po prostu nie powinno używać się wobec kogoś takiego tego określenia. 

Cathy i Chris stają się rodzicami dla Corre'go i Carrie, po tym, gdy ich własna matka zabiera ich do domu swoich rodziców i umieszcza w pokoju, pod kluczem, udając tym samym, że nie ma dzieci. Oczywiście historia jest bardzo złożona. W trakcie wychodzi, iż  rodzeństwo jest owocem kazirodzczego związku. Osoby, które powinny kochać ich pomimo wszystko, które powinny dawać im bezpieczeństwo i bezgraniczną opiekę, traktują ich w sposób straszny, obrzydliwy. Dotkliwe kary cielesne, głodówka, brak zainteresowania. Rodzeństwo spędza ponad 3 lata w pokoju z poddaszem. Oczywiście pod kluczem. Bez możliwości korzystania z dworu, ze słońca, tak bardzo potrzebnego do normalnego życia. Funkcjonowania W tym życiu. 3 długie lata, pełne kłamstw i nieopisanych zbrodni. Bo tylko w ten sposób można tak to nazwać. Bo czymże jest zamknięcie swoich własnych dzieci, unikania ich, zachowywania się, jakby w ogóle nie istniały? U w końcu czymże jest ich stopniowe otruwanie?! 

Trzy długie lata, które doprowadziły do nieodwracalnych zmian w życiu, ale i w zachowaniu i charakterach rodzeństwa. Chęć zemsty za wszystkie wyrządzone krzywdy. Chęć zemsty na własnej matce, która powinna być wzorem dla dzieci. Światem rządzi pieniądz, nie miłość. Miłość jest ulotna. Ale miłość do własnych dzieci nigdy nie powinna być brana pod uwagę w tych kategoriach. Bo przecież miłość rodzicielska to zupełnie coś innego! Wyjątkowego!

Jestem oburzona, zrozpaczona, zniesmaczona ale i pełna smutku. Historię znałam z filmu pod tym samym tytułem. Oczywiście jak to przeważnie bywa, film jest zmieniony. Chociaż niektóre rzeczy są wiernie odwzorowane. Nie porównuję filmu i książki. Bo i to i to wywarło na mnie ogromne wrażenie. Książka jest pełna goryczy. Oj jest. Serce się ściska, czytając o tych przerażających sprawach. I wciąż powstaje w myślach pytanie, jak można zgotować drugiej osobie takie piekło na ziemi? A już tym bardziej dzieciom?! 

Ciężko się czyta o tak przytłaczających sprawach. Ciężko nie dlatego, iż książka się dłuży. Książkę czyta się szybko, ale przeważają tu prawdziwe emocje. Dlatego osobiście musiałam przerywać. By złapać oddech. Uspokoić myśli. Inaczej zalewałabym się łzami, bądź "tupała" nogą (delikatnie ujmując). 

Do opisania uczuć, które wywołało u mnie czytanie, brakuje mi po prostu słów.

"Kwiaty na poddaszu" to książka warta polecenia i przeczytania. Film także polecam.