Kwestia winy recenzja

Uwielbiam tę serię, zawsze chwaliłam Małgorzatę Rogalę za to, że potrafi w bardzo nietuzinkowy sposób połączyć historię kryminalną z wnikliwą obserwacją rzeczywistości i ważnymi wątkami społecznymi. Tym razem jednak coś nie do końca mi zagrało. Bo niby wszystko tu było. Trup? A jakże, nawet kilka, więc wątek kryminalny odhaczony. Wątek społeczny? Również odhaczony. Tym razem mamy przemoc w rodzinie. To bardzo trudny temat, powinien być bardzo emocjonalny. No właśnie: powinien, a ja tych emocji nie czułam. Miałam bardzo nieprzyjemne wrażenie, że temat został tylko liźnięty, przedstawiony po łebkach, tak trochę na doczepkę do morderstw. Tylko jeśli na doczepkę, to po co go było w ogóle poruszać? A może ja się po prostu czepiam?

Jeśli przymkniemy oko na tę nieudaną obyczajową otoczkę i skupimy się na warstwie kryminalnej, to trzeba przyznać, że tu już mamy do czynienia z Małgorzatą Rogalą, którą znamy z poprzednich części serii. Wszystko się nam ładnie zgadza, autorka trochę się nami bawi, podrzucając tropy, które jednak okazują się być błędnymi. I bardzo dobrze, nie lubię mieć wszystkiego podanego na tacy, lubię, kiedy autor troszkę się ze mną drażni 😊

Akcję rozpoczyna zabójstwo policjanta, przy którym znaleziono dziecięcą zabawkę. Na tym jednak nie koniec, giną kolejne osoby, a przy każdej z nich policjanci znajdują kolejne zabawki. Wydaje się, że sprawa nie będzie należała do najłatwiejszych. Ofiar nic nie łączy, ciężko doszukać się wspólnego mianownika, pozostaje więc iść tropem zabawek. Górska i Tomczyk muszą ponownie połączyć siły, aby odnaleźć mordercę, zanim zginie kolejna osoba.

„Kwestia winy” to już ósma część cyklu „Agata Górska i Sławek Tomczyk”. Zastanawiam się, czy Małgorzata Rogala nie jest już nią zmęczona? Takie uczucie towarzyszyło mi przy czytaniu tej części. Czytam dużo i wiele serii mam już za sobą i wiem, że trzeba je kończyć w odpowiednim momencie, zanim czytelnik i autor odczują znudzenie i znużenie. Nie wiem, czy w przypadku tej serii to już jest ten moment, ale czuję, że ja, jako czytelnik, pomału dochodzę do etapu znużenia. Trzyma mnie przy niej sentyment i styl Pani Małgorzaty. Ładny język i lekkie pióro sprawiają, że jej prozę czyta się lekko i zazwyczaj z przyjemnością.