Ktoś inny recenzja

Wpływowa multimilionerka Oriana di Pietro zostaje brutalnie zamordowana na własnym jachcie. Przez rok od jej śmierci nie udaje się skazać sprawcy, mimo że dowody jednoznacznie go wskazują. Justine Taillandier, kapitan francuskiej policji, ma zamiar udowodnić mu tę winę, nawet gdyby miała przejść po własnym trupie.

I to jest taki Musso, jakiego uwielbiam! Ten, który dawno temu rozpalił moje czytelnicze zmysły powieścią „Będziesz tam?” Po dwóch poprzednich książkach, które nie powaliły mnie na kolana, autor powrócił w wielkim stylu, wręczając mi doskonały psycho-thriller.

Historię poznajemy w narracji prowadzonej z kilku perspektyw, w dwóch liniach czasowych. Retrospektywnie przewijają się wspomnienia Oriany oraz tajemniczej Adèle, obecnie swój pogląd na sprawę prezentuje Justine Taillandier. Poznajemy również sylwetkę męża Oriany – Adriena Delaunaya – postaci kluczowej w rozgrywających się wydarzeniach. Krótkie rozdziały, w których podawane są najważniejsze fakty oraz nieodbieganie od tematu głównego zapewniają płynną narrację, podsycając ciekawość i utrzymując dynamikę fabuły. To lubię: esencjonalnie, konkretnie, na temat, bez przytłaczających opisów i zapychaczy stron.

To powieść z doskonałą kreacją psychologiczną postaci, bardzo nieoczywista, intrygująca, przewrotna i pełna pułapek. Można powiedzieć, że autor zagrał na utartych schematach, podkładając nam pod nos oczywiste tropy i rozwiązania, chciał, żebyśmy uwierzyli, że to wszystko, co się wydarzyło na pokładzie Luny Blu jest konsekwencją stereotypowych i statystycznie najczęściej występujących zachowań, jednak wraz z rozwojem fabuły odkrywamy, że jesteśmy żałośnie daleko od prawdy. W pewnym momencie wydawało mi się, że odkryłam prawdziwego winnego, pomyślałam sobie nawet, że to banalne, że strasznie przewidywalne, że nic zaskakującego. A kilka stron dalej Musso niemal zaśmiał mi się w twarz. Okropne uczucie…

Finał historii i motywy bohaterów poznajemy na samym końcu. Ja byłam totalnie zaskoczona, a część zakończenia to nawet mocno mnie rozczarowała… Naprawdę? Lub jak by to powiedzieli Francuzi: sérieusement? Ta wredna, zakompleksiona i nieogarnięta przegrywka życiowa, po tym, co zrobiła, zostaje z taką nagrodą? W życiu się na to nie godzę! Ale i tak „Ktoś inny” wart był nieprzespanej nocy…