Wizjer recenzja

Czy znacie grecki mit o oczach na pawich piórach? Według niego Zeus zamienił swoją kochankę, nimfę Io w jałówkę, by ukryć ją przed swoją zazdrosną żoną, Herą. Bogini rozkazała jej pilnować Argusowi, olbrzymowi o stu wiecznie czuwających oczach. Zeus natomiast polecił ją wykraść Hermesowi. Ten znając słabość Argusa do muzyki, uśpił go grą na flecie, po czym odciął mu głowę, a Hera przeniosła oczy olbrzyma na ogon pawia.

W „Wizjerze” ogon pawia jest symbolem firmy Argus, giganta w dziedzinie zbierania i przetwarzania danych, wykorzystującego do tego najnowsze zdobycze technologii.

O pracy w niej marzy samotna matka, bankowa analityczka, Laura Kirsch. Kiedy to marzenie udaje jej się nieoczekiwanie spełnić, zostaje przydzielona do analizowania danych w nowym projekcie Argusa; aplikacji randkowej, która szybko robi furorę wśród użytkowników. Jednak na światło dzienne zaczynają wychodzić niepokojące fakty, pojawiają się dziwne zbiegi okoliczności, a Laura zdaje sobie sprawę, że nic nie jest takie, jakim się wydaje..

„Wizjer” to thriller poruszający bardzo aktualny temat, jakim jest zagrożenie płynące z cyberprzestrzeni. Pokazuje jak bezwiednie tracimy w niej anonimowość, jaką ogromną siłą może być wiedza pozyskana z danych, które przekazujemy w internecie dobrowolnie. I jak niebezpieczną może stać się bronią, w rękach kogoś pozbawionego skrupułów..

Fabuła powieści jest wciągająca i ciekawie skonstruowana, a tempo dobrze poprowadzone. Powieść napisana jest w narracji trzecioosobowej, poznajemy więc całą historię z punktu widzenia Laury, oraz osób z nią związanych. Przenosimy się w czasie przy pomocy kilku retrospekcji zgrabnie wplecionych w całość.

Bohaterowie są interesująco naszkicowani i od początku kibicujemy im w rozwiązaniu zagadki, której strzegą Argusowe oczy na pawich piórach. To zdecydowanie atuty tej powieści. Jednak muszę wspomnieć również o pewnym minusie, który niestety rzutuje na mój odbiór całości. Jest nim ilość zaskakujących zbiegów okoliczności i mnogość akcji, bardziej w rodzaju powieści sensacyjnej. Zabrakło mi tego napięcia, klimatu, który wywołuje szybsze bicie serca i gęsią skórkę, a tego przede wszystkim oczekuję od thrillera. „Wizjer” zostawił za sobą otwartą furtkę, więc z ciekawości sięgnę po kontynuację, licząc że dostarczy mi mocniejszych wrażeń.

Książkę polecam na jedno leniwe popołudnie, dostarczy może nie silnych emocji, ale z pewnością ciekawej rozrywki.