Kobieta, która kochała owady recenzja

"Kobieta, która kochała owady" to opowieść pełna piękna, melancholii i osób, które swoje życie oddały naturze. Za wiele o fabule Wam niestety nie powiem, ponieważ ciężko jest opisać czyjeś życie. Historia bazuje na egzystencji głównej bohaterki, Marii, która żyje w epoce procesów czarownic. Kocha owady, z czasem przywyka do podróży, poznaje różne osobistości, a nawet rodzi dzieci. Jest to kobieta ciekawa świata, której rozmyślania i uwagi możemy poznać w pisanych przez nią dziennikach. Jak możemy również zauważyć, każdą wolną chwilę poświęca naturze i owadom; tym małym, dla niektórych nic nie znaczących istot. Dzięki zajęciom z entomologii, tej książce, utwierdziłam się w przekonaniu, ile tak naprawdę zawdzięczamy przyrodzie. Jak wiele elementów się ze sobą łączy. A żeby dostrzec te podobieństwa, trzeba się zatrzymać (jak w powyższym cytacie) i spojrzeć na otoczenie pod innym kątem. Czasami można się zaskoczyć!

Na przestrzeni całej książki, której rozdziały zostały nazwane poszczególnymi stadiami rozwojowymi owadów, śledzimy losy Marii. Zaczynamy od dzieciństwa a kończymy na śmierci. Każda kolejna część zbliża nas do nieuniknionego. Ciekawie było przebywać tą podróż wraz z entomolożką; bo chyba mogę ją tak nazwać. Poczułam jej pasję, oddanie owadom i to poświęcenie, na jakie musiała się niekiedy zdobyć. Autorka poruszyła tu ważny temat jakim jest rola kobiety w społeczeństwie. Urodzić dziecko, najlepiej chłopca, siedzieć w domu, nie interesować się nauką, a już na pewno nie brodzić w ziemi. Jak się to czyta w dzisiejszych czasach, można się łapać za głowę... ale czy to na pewno tylko fikcja?

Po "Kobieta, która kochała owady" spodziewałam się dobrego klimatu, mnóstwa natury i pięknego języka. Dostałam to, a nawet i więcej. Jeśli jednak liczycie na szybką akcję, to nie tutaj. Powieść niekiedy snuła się jak 🐌 jednak jej klimat stale zachwycał. Na koniec dodam, że przy niektórych rozdziałach, możecie spodziewać się nutki realizmu magicznego. Kto nie marzył, by zostać motylem?🦋