Wanda. Księgi wojny i miłości recenzja

Każda rodzina ma swoją niepowtarzalną historię. Szczęśliwi ci, którzy są w stanie odtworzyć losy swoich przodków kilka pokoleń wstecz bazując na dokumentach, które cudem przetrwały czasy wojen i terroru. rodzinnych pamiątkach cudem uratowanych ze zgliszczy, czy opowieści przekazywanych z pokolenia na pokolenie.
Tylko tak można ocalić od zapomnienia tych, po których zostały nam tylko wyblakłe fotografie w rodzinnym albumie.

Chyba nigdy nie będę miała dość wsłuchiwania się w takie opowieści. Może kiedyś nabiorę odwagi aby spisać historię mojej rodziny, doświadczonej okrutnie przez ostatnie dziesięciolecia, która jednak przetrwała i dziś wita na świecie kolejne pokolenie.
Na razie jednak zadowalam się czytaniem rodzinnych autorstwa innych, które od kilku już lat królują na księgarskich półkach, zdobywając uznanie licznego grona czytelników.

Joanna Hempel to debiutantka, która postanowiła podzielić się opowieścią o swojej rodzinie, główną bohaterką swej pierwszej książki czyniąc swą babcię Wandę Dowoynę, młodą arystokratkę o polsko-litewskim pochodzeniu, której wejście w dorosłość zbiegło się z wybuchem pierwszej wojny światowej.
Bezpieczny świat, w którym dorastała pogrąża się w mroku, gdzie strach o najbliższych i niepewność jutra wkraczają w jej codzienność. Miłość do ukochanego, którego również wtłoczyła w swe tryby wojenna machina, oraz odpowiedzialność za rodzinę każą jej jednak walczyć o każdy kolejny dzień, kiedy świat wokół niej pogrąża się w terrorze a Rosję ogrania rewolucyjna gorączka, która przyniesie krwawe żniwa. Nie od dziś bowiem wiadomo, że rewolucja pożera własne dzieci.

Autorka krok po kroku opisuje losy swoich najbliższych, trzymając się jak najwierniej historycznych realiów. Na kartach tej książki pojawiają się postaci, które na stałe zapisały się w pamięci tej chlubnej jak chociażby Józef Piłsudski czy mniej chlubnej jak Feliks Dzierżyński. Życie bohaterów, ich radości i troski, przeplatają się więc z wielką historią.
I choć powieść tę czyta się znakomicie, to dla mnie była ona jednak trochę za długa, a niektóre wątki zbyt rozbudowane czy nawet zbędne. Ja od zawsze jestem wyznawczynią maksymy: mniej znaczy więcej. Dotyczy to również literatury. Nadmiar słów może zabić nawet najlepszy pomysł. Tak się w tym wypadku na szczęście nie stało, ale były momenty nużące.
Mam nadzieję, że kolejne dwa tomy tej opowieści będą bardziej syntetyczne, bo historia rodziny Dowoynów to przepiękna opowieść o miłości, wierności tradycji i ogromnym patriotyzmie. Polecam!