451° Fahrenheita recenzja

Akcja powieści dzieje się w przyszłości, w której doszło już do trzech wojen atomowych. Mimo, że zagrożenie zewnętrzne nadal istnieje Ameryka wzrasta w dobrobycie, różnicuje się społecznie i zajmuje się tak zwanymi problemami pierwszego świata. Kraj przeobraził się w „społeczeństwo mniejszości”, gdzie nie ma żadnej grupy społecznej, która jako większość mogłaby przeobrażać i rozwijać kraj według własnych ideałów. Wszyscy muszą się liczyć ze wszystkimi, co kończy się tym, że, jak to wyraźnie mówi Bradbury, społeczeństwo rozwija się według zasad, będącymi wypadkową wzajemnych interakcji, kompromisów, wyrzeczeń i naturalnie powstających ustaleń wszystkich grup. Następuje kulturowe równanie w dół, to ci szybsi i sprawniejsi dostosowują się do reszty peletonu, zamiast mobilizować maruderów. Wszystko w imię podstawowej idei jaka przyświeca światu przyszłości – wszyscy muszą być szczęśliwi, wszyscy muszą należeć do homo happiness. Nikomu nie wolno nikogo urazić swoją intelektualną wyższością. Nikomu nie wolno urazić nikogo czymkolwiek.

Przerażająco rozrośnięta poprawność polityczna powoduje, że każdy intelektualista to persona non grata w ogłupiałym społeczeństwie, pragnącym prostej rozrywki i wiecznych igrzysk. Społeczeństwo samo zafundowało sobie taki rodzaj zwierzchniej władzy, który niczym nie różni się od totalitarnej. Jedną ze służb porządkowych jest straż pożarna, która nie gasi już pożarów, lecz je wznieca. Książki jako nośniki starych idei, nie pasujących do nowego sposobu życia i zagrażających nawoływaniem do myślenia, muszą zostać spalone. Nierzadko ze swoim opornym i nieskorym do współpracy właścicielem.

Główny bohater powieści, strażak Guy Montag, zaczyna coraz wyraźniej dostrzegać absurd świata w jakim przyszło mu żyć, widzi w końcu beznadzieję swojej egzystencji i zaczyna odczuwać potrzebę zmiany. Jego żona jest typowym przedstawicielem „szczęśliwych ludzi” – całe dnie przesiaduje w pokoju, gdzie ze ścian bombarduje ją interaktywny, tasiemcowy serial, którego bohaterowie stanowią jej „rodzinę”. Cały czas spędza w prymitywnym świecie popkultury, gdzie wirtualni znajomi wydają się prawdziwsi od tych z realu; gdzie nie podaje się faktów, lecz, jak to ładnie nazwał Bradbury w jednym z wywiadów, „faktoidy”; gdzie można żyć życiem innych a nie swoim; gdzie sfabrykowane uśmiechy, półinteligentne konwersacje i odpowiedniki naszych współczesnych lajków utwierdzają nas w kłamstwie o własnej wyjątkowości i szczęściu. Wszystko zaczyna się sypać, gdy Guy Montag przynosi potajemnie do domu książkę uratowaną z ostatniej pożogi. Nie widzi on już żadnej prawdy w tym co powtarza jego zwierzchnik, wedle którego książki to fałszywe obietnice, zużyte idee i skompromitowane filozofie.