Kamień w sercu recenzja

''Takie rodzinne szczęście to masz w reklamach margaryny, nasza rodzina będzie normalna''

Książkę złapałam w biegu w bibliotece. Nie miałam za dużo czasu i można powiedzieć, że chwyciłam, co było pod ręką. Kiedy już zaczęłam się jej przyglądać z zamiarem czytania, okazało się, że okładka, jak dla mnie nie wyglądała zbyt zachęcająco. Dwa serca w wodzie, opis też był niespecjalnie porywający. Pomyślałam sobie, ależ mi się trafiło, jakieś ckliwe romansidło, jakiś polski harlequin o spotkaniu po latach, o odgrzanej miłości i tym podobne bla blanie, czyli, to czego najbardziej nie lubię i właściwie nie czytuję. Jak się okazało, dostałam prztyczka w nos za swoją arogancję i kolejną nauczkę, że książek naprawdę nie ocenia się po okładkach.

Ta pozycja okazała się smutną i gorzką historią, chociaż na początku jest i trochę słodko, ale nie lukrowato. Dasza (Daria) i Marcin chodzili razem do liceum. On ją skrycie kochał, ale bardzo się starał, by tego nie okazać, ona nie kochała (lub jeszcze wtedy nie wiedziała, że kocha), traktowała go jak przyjaciela, z którym można porozmawiać dosłownie o wszystkim. Po szkole ich drogi się rozeszły. Marcin wyjechał do Ameryki, ożenił się z Amerykanką i stworzył świetnie prosperującą firmę konsultingową. Dasza zaczęła pracować jako aktorka teatru lalek, urodziła córkę Polę i jakoś próbowała funkcjonować w ówczesnej polskiej rzeczywistości. Kiedy się spotykają ponownie, jest rok 2002, oboje przyjeżdżają na spotkanie jubileuszowe do białostockiego liceum. Jak to w życiu bywa , mówiąc słowami pięknej piosenki Agnieszki Osieckiej

''A gdy się zejdą, raz i drugi,
kobieta po przejściach, mężczyzna z przeszłością,
bardzo się męczą, męczą przez czas długi,
co zrobić, co zrobić z tą miłością.''

[Czy te oczy mogą kłamać - Agnieszka Osiecka]

Dasza i Marcin znają się tyle lat i jednocześnie odkrywają się na nowo. Z jednej strony są te motyle w brzuchu, ale inne niż te w czasach nastoletnich. Z drugiej strony realne życie. Krnąbrna nastolatka wykrzykująca raz po raz ''nie masz prawa, nie jesteś moim ojcem'' i ''oto Polska właśnie" kiedy Marcin spotyka się z kuriozalnymi absurdami polskiego prawa. Kiedy nie może dostać dowodu osobistego, bo nie ma książeczki wojskowej, a książeczki wojskowej mu nie wydadzą, bo nie posiada dowodu osobistego. Jednak jakoś powoli pchają to życie do przodu.

Nagle następuje wielkie BUM !. Zdarza się coś, czego nikt nie przewidział i na co nikt nie był przygotowany. Pola, córka Daszy z pierwszego małżeństwa staje się niemal z dnia na dzień osobą fizycznie nie sprawną, rzeczywistość zmienia się diametralnie. Książka jest podzielona na duże rozdziały tak jakby '' przed '' i '' po '' jakimś znamiennym wydarzeniu. Rozdziały sygnowane są wersami z piosenek Starego Dobrego Małżeństwa, co dodaje im kolorów i emocji. A naprzemienna narracja Daszy i Marcina pozwala dowiedzieć się, jak różnie czasami widzą swoje bycie razem.

Autorka nie ocenia i nie moralizuje, bardzo krótko , wręcz skąpo maluje przed czytelnikiem ''pudowe kamienie'' z jakimi muszą się zmierzyć Dasza i Marcin. Jak chociażby siedziby instytucji bez udogodnień dla ludzi na wózkach, czy miejsca parkingowe dla tychże, zajmowane przez na przykład kobiety w ciąży. Książka jest bardzo ciekawa, pokazuje polskie realia, prawa, służbę ? zdrowia, czy mentalność naszych rodaków. Ale żeby nie było, są też i pozytywy, które czasami nadchodzą z najmniej przewidzianej strony, jak na przykład była żona Marcina, która zrzeka się alimentów. Postacie są bardzo wiarygodne, w niczym nie przesadzone, jedynie postać Marcina mogłaby być trochę bardziej dynamiczna, niemal wcale nie widać u niego buntu z racji zaistniałej sytuacji, a trudno mi uwierzyć, że nawet ani razu się nie upił z tego powodu. Poza tym nie mam książce nic do zarzucenia. Czasem książki z tych '' złapanych w biegu '' okazują się świetnymi lekturami. Polecam.