Czasami jestem morzem łez recenzja

Jestem osobą dość zorganizowaną i nie rozstaję się z zeszytem, gdzie planuję swoje kolejne kroki. W głównej bohaterce książki „Czasami jestem morzem łez” znalazłam więc swego rodzaju bratnią duszę (chociaż ona zamieszczała znacznie bardziej prywatne zapiski w swoim notesie) i jej postawa zachęciła mnie do zapoznania się z pozycją. Czy coś jeszcze urzekło mnie w tej historii?

Quinn to osiemnastolatka, która nie rozstaje się ze swoje notesem, gdzie tworzy listy opisujące wszystkie aspekty jej życia. Jest więc zrozpaczona, kiedy dziennik ginie, a ona pada ofiarą szantażysty. Grozi jej upublicznienie wszystkich zapisek, jeśli nie zdecyduje się na wypełnienie zadań z listy rzeczy do zrobienia przed ukończeniem szkoły. Zdesperowana nastolatka łączy siły z Carterem i postanawiają odkryć tożsamość szantażysty, a do tego czasu wypełniać jego żądania.

Uważam, że książka ma naprawdę ciekawą fabułę, która była czynnikiem zachęcającym do jej przeczytania (no i oczywiście postać samej autorki, którą lubię po skończeniu „Wyznań rzekomo porządnej dziewczyny”). Porusza wiele ważnych aspektów, skupia się mocno na tożsamości i kolorze skóry i daje wartościową perspektywę na te zagadnienia. Uważam jednak, że autorka skupiła się na zbyt dużej ilości tematów i niektóre nie zostały dobrze rozwinięte. Duży potencjał miał, chociażby wątek babci Quinn, która choruje na Alzheimera i z chęcią poczytałabym o tym więcej. Niestety, Joya skupiła się tu głównie na relacji romantycznej, pełnej bardzo sztampowych motywów. Nie kibicowałam zbytnio bohaterom, bo część ich tekstów była dla mnie bardziej żenująca niż romantyczna.

Same postacie są jednak dość interesujące i wielowymiarowe. Moje serce zdobyła oczywiście Olivia- taka przyjaciółka to prawdziwy skarb. Nie da się też ukryć, że książkę czyta się szybko, a ostatecznie niesie też za sobą wartościowe przesłanie. Jednym z najciekawszych elementów były listy Quinn wplatane w poszczególne rozdziały. To na nie czekałam z największą niecierpliwością.

„Czasami jestem morzem łez” to książka, która prawdopodobnie niczym was nie zaskoczy. Ma wiele znanych motywów, a tożsamość złodzieja dziennika nie wywołała we mnie zdumienia. Czy jest to jednak znacząca wada? Jeśli kto szuka lekkiej i niezobowiązującej młodzieżówki, która jednocześnie przedstawia parę ważniejszych zagadnień, pozycja ta poleca się waszej uwadze. Książki młodzieżowe rządzą się swoimi prawami i czasami przewidywalność im służy, bo mogą stanowić dla wielu komfortowe historie!

Za egzemplarz dziękuję wydawnictwu MustRead.