Nas dwoje recenzja

"Bo miłość to nie tylko łatwe wybory, proste rozwiązania-to również ciężka praca i trudne decyzje, ofiary, których tak naprawdę wcale nie chce się ponieść."

Chciałabym powiedzieć jak bardzo piękna i bolesna jest ta książka, ale nie potrafię ubrać tego w słowa. Chcę o niej mówić światu, ale jednocześnie chcę ją mieć tylko dla siebie i przeczytać raz jeszcze. Dzisiaj nie będę się rozpisywać, dzisiaj powiem krótko.

Ta książka jest taka jak miłość. Czasami delikatna jak babie lato, pełna sprzeczności, ale też podobieństw, łagodna jak baranek, bezwzględna jak los a może sen, słodka jak lody waniliowe, gorzka jak czarna herbata, pełna długich wyboistych dróg, ale też tych prostych i słonecznych ścieżek, ekscytująca jak wtedy gdy samolot rozpędza się do startu lub kolejka górska pędzi w dół. Pełna nadziei jednocześnie zmagająca się z jej brakiem, silna jednocześnie będąca kruchą, bolesna jak rana, szczera do bólu, gorąca i nieprzewidywalna… I mogę tak wymieniać bez końca. A to i tak będzie mało, by to opisać.

Czytałam wiele książek o miłości, ale ta…ta jest WYJĄTKOWA! Jest to historia o wielkim uczuciu i jeszcze większym poświęceniu. Bo jeśli się kogoś kocha to pragnie się dla niego tego co najlepsze. Miłości w imię, której pozwala się odejść, by ta druga osoba zaznała szczęścia, póki jeszcze ma na to czas…Ale czym jest wtedy to szczęście? Nigdy tak bardzo nie pragnęłam happy endu jak tutaj. Skończyłam książkę ze łzami w oczach, smutna, że to już koniec, smutna z powodu zakończenia. Nie takiego chciałam... Jednak z drugiej strony dobrze, że autorka nie postanowiła na końcu wszystkiego posypać cukrem, który odebrałby wtedy wyjątkowość tej historii.

To jest debiut autorki i jestem pełna podziwu jakim pięknym i poetyckim stylem jest to pisane. Narracja prowadzona jest zarówno z perspektywy Callie i Joela. Poznajemy ich myśli, uczucia. Dowiadujemy się jakie sny ma główny bohater i jak to na niego oddziałuje. Holly Miller nie potrzebowała scen erotycznych, czułych wyznań, by pokazać miłość bohaterów. Ktoś może powiedzieć, że akcja rozwija się powoli i się dłuży. Ja mówię, że brak pośpiechu w tej historii jest plusem, bo przecież nie można się zakochać w pięć minut.