Noc pachnąca samotnością recenzja

Dziś będzie o książce, która... miażdży. Miażdży do takiego stopnia, że brakuje słów, by wyrazić to, co dzieje się w nas po przeczytaniu...
Co można poczuć, kiedy widzisz człowieka, który stracił szacunek samego siebie, który brzydzi się sobą, a jednak jest świadom, że jego uzależnienie go kształtuje, jest jego nieodłączną częścią? Bo bez niego nie jest sobą, nie istnieje...

Iza Maciejewska w swojej najnowszej powieści "Noc pachnąca samotnością" po raz kolejny pokazała, żenie ma dla niej tematu nie do udźwignięcia.
Zaprosiła czytelnika do świata osoby uzależnionej od s€ksu. Możnaby pomyśleć, co tam, od s€ksu - trochę więcej przyjemności i tyle. Przecież są poważniejsze uzależnienia: alk0hol, nark0tyki, h@zard... Nic bardziej mylnego!
Jak zawsze szczerze, dobitnie i wprost, bez kompromisu, bez filtra, nazywając rzeczy po imieniu autorka zrywa z kolejnym tabu.
Iza pokazała cały mechanizm zarówno funkcjonowania z uzależnieniem, jak i życia z osobą uzależnioną. Sprawiła, że czytelnik mógł spojrzeć na świat oczami Sebastiana, głównego bohatera tej powieści, by choć na na chwilę, choć w małym stopniu poczuć się tak, jak on i spróbować rozumieć, z czym musi się mierzyć każdego dnia. Stawić czoła braku zrozumienia ze strony najbliższych i ciągłego poczucia, że ich krzywdzi. Skosztować życia pełnego obrzydzenia do samego siebie...
Iza pokazała czym jest ból i mrok. Pokazała jak destrukcyjne jest nie tylko uzależnienie, a i tytułowa samotność. Kiedy to do codziennej walki stajesz w pojedynkę, niezrozumiany, niewysłuchany...
Pokazała też, że uzależnienie nie wybiera. Może dopaść każdego z nas, bez względu na wiek, płeć czy status społeczny. I wbrew powszechnej opinii s€ksoholizm jest wyniszczający i trudny do zrozumienia i zaakceptowania.

Od pierwszej książki podziwiam Izę za umiejętność pokazywania życia bez koloryzowania, za to z humorem. W "Nocy..." może i nie było takiej ilości zabawnych scen, do których przyzwyczaiła nas autorka,za to całą powagę tematyki równoważyła Bożenka ( kto czytał Las i Dom, ten wie jaka potrafi być 😉 ) i nie wyobrażam sobie, że miałoby tu jej zabraknąć. Starych znajomych Daniela i prokuratora Wawro spotykamy w nowej dla nich sytuacji i widzimy, że nie wszystko w życiu jest czarne albo białe. Życie ma ogrom odcieni i to od punktu widzenia zależy ich intensywność...
Jestem przekonana, że ta historia, choć nie jednego przeora i rozwali, to również skłoni do refleksji.
Jestem ogromnie wdzięczna Izie za zaufanie i za kolejną historię, która chwyta za serce. Móc dzielić się nią z innymi to dla mnie ogromny zaszczyt. Powinnam pod postem zaznaczyć zgodnie z wytycznymi "współpraca reklamowa", ale wszyscy wiemy, że to kłamstwo. W moim przypadku to miłość od pierwszej książki.