Anathema recenzja

Ta historia od początku, od pierwszej chwili, gdy tylko zobaczyłam okładkę, zaprzątnęła moje myśli. Opis tylko zachęcał z minuty i na minutę i już byłam kupiona na całego. Kiedy tylko dotarła do mnie i w końcu mogłam trzymać ją w dłoniach wiedziałam, że to będzie naprawdę dobra opowieść. I wcale nie pomyliłam się, a nawet wręcz przeciwnie!

Coś, co zupełnie mną zawładnęło to początek, przez którego pryzmat jest napisana fabuła. Chłopiec, Marek, niechciany i nie kochany jednak wychodzi z czasem na prosta, mimo że oczywiście demony przeszłości dopadają go po latach.

Autor wprowadza nas w retrospekcje życia naszego bohatera, która nie tylko jest przykra i wstrząsająca. Jest przede wszystkim prawdziwa – realna i tak naprawdę spotykana na każdym kroku. Patologiczny dom, pomoc społeczna umówiona na odpowiednie dni, dzieciaki nauczone co mają mówić i udawanie, że wszystko jest w porządku i jaka to nie jest idealna rodzina. I niestety brak perspektyw na lepsze jutro, chodź i takie małe akcenty, małe iskierki, pojawiają się w życiu Marka, co daje również nam, czytelnikom nadzieję, że jednak będzie inaczej, lepiej.

To ogromnie przejmująca i nasycona smutkiem (chodź nie tylko!) książka. To opowieść o walce każdego dnia, opowieść o poświęceniu, miłości i rodzinie, nie koniecznie tej złej. Nie często trafia się na tak mocne i dosadne historie. Czasem mam wrażenie, że autorzy wręcz boją się pisać takiej prawdy, a pan Piotr z pełną rozwagą i odwagą przyjął ryzyko i napisał doskonałą książkę, która porywa w swój mroczny klimat, ale także odkrywa przed nami swoją wartość poprzez piękność jak i powagę poruszanych trudnych schematów. Zaryzykowałabym nawet stwierdzenie, że ta powieść jest aż mistyczna i to właśnie nadaje jej tak świetny wydźwięk.

Nie wszystkie blizny się goją i nie wszystko możemy ukryć, jednakże możemy nauczyć się z nimi żyć, a i z czasem stawiać im czoła. Tak samo jak nasz bohater, Marek. Myślę, że nie ma co zwlekać, tylko trzeba czytać, bo to ogromnie wartościowa powieść.