Zbrodnia i kara recenzja

Nie jest niespodzianką, że zmuszanie do czytania rzadko dobrze się kończy. Nawet u książkoholików. Dla mnie tak właśnie było z Dostojewskim. Specyficzny klimat literatury rosyjskiej zamiast urzec-odrzucił. Tak właśnie, jak łatwo się domyślić, "Zbrodnię i karę" poznałam jako lekturę obowiązkową. Uważałam wtedy, że zmuszanie do czytania tej książki to zbrodnia, a godziny nad nią spędzone to kara. Na szczęście czas minął, a ja już jako dorosła kobieta dałam szansę Dostojewskiemu raz jeszcze. Tym razem ze znacznie lepszym efektem! 
Główny bohater jest postacią, która ciężko polubić. Jednakże, co istotne- naprawdę trudno jest go też jawnie znielubić. Człowiek zagubiony, który nie potrafi odnaleźć swojego miejsca w życiu. Co typowe nieco dla Dostojewskiego, ważniejsze od śledzenia fabuły jest proba pochylenia się nad człowiekiem i jego psychiką. To nie wybór, nie zbrodnia, lecz jego konsekwencje stanowią rdzeń tej książki. Obserwujemy psychiczną wędrówkę przez wszystkie stadia poczucia winy. Wraz z głównym bohaterem zadajemy sobie pytania o odkupienie, o wartość ludzkiego życia. Wątki poboczne kontynuują te rozważania rozciągając je na inne apsekty życia ludzkiego. Nie ma tutaj detektywistycznej pracy, łączenia wątków i poszukiwania winnego. Jest historia opowiedziana z perspektywy winy i tę winę rozkładająca na czynniki pierwsze. 
Nie jest to z pewnością lekka książka do poduszki. Ale czy cokolwiek Dostojewskiego jest? Myślę, że warto dać szansę tej lekturze (ciągle jeszcze) obowiązkowej po raz drugi wtedy, gdy czytelnik jest gotowy na podróż wgłąb mroków ludzkiej natury. Zdecydowanie "dorosła" książka.