Miasto Śniących Książek recenzja

To moja pierwsza recenzja i, prawdę mówiąc, nie mam pojęcia jak zacząć. Ale muszę coś napisać bo...

Książka składa się z dwóch części - pierwsza jest krótsza a druga dłuższa. Pierwsza stanowi próbę dla czytelnika - jest to opowieść o zielonym stworzonku, smoku, który wyrusza z miasta do... innego miasta.
A więc mamy już dwa miasta. Pierwsze właśnie opisałam... bo więcej o nim powiedzieć nie można. Pozostaje więc to drugie.
Z chwilą, gdy Hildegunst stawia stopę w Mieście Śniących Książek rozpoczyna się wspaniała, wręcz zniewalająca opowieść która bawi, a potem wyciska z oczu łzy. A więc czytamy o miejscu, gdzie książki mają tak wielką wartość, że się za nie umiera, pod miastem istnieją tysiące korytarzy, a przyjaciele okazują się wrogami. Czy więc... wrogowie staną się przyjaciółmi?
Nie, nie zachęcam Cię do czytania tej powieści. Broń Boże! Wystrzegaj się jej jak ognia. Stanie się Twoją najlepszą przyjaciółką, weźmie za rękę i poprowadzi prosto na śmierć, będziesz przez nią cierpieć i tęsknić, patrząc, jak łagodnie się uśmiecha pokazując wampirze kły.
Przeczytasz o wielkiej miłości i równie wielkiej nienawiści, czasem splatających się tak ciasno, że nie można ich już rozróżnić. Spotkasz morderców i tych, którzy słowami tkają barwne sidła, człowieka, którego którego skórą są ukochane słowa, ludzi, którzy umierali przez zazdrość innych.
Twoja twarz na chwilę rozjaśni uśmiech, po chwili spłynie łzami. Nie, nie ważne, ile masz lat, osiem, osiemnaście, czy osiemdziesiąt, ta książka wywrze na Tobie ogromne wrażenie. Ogromne? To chyba za mało powiedziane... Ale sam autor Cię ostrzega... może warto go posłuchać?