Książę Mgły recenzja

Jest to pierwsza książka Carlosa Ruiza Zafona, którą napisał w 1992 roku. Opowiada ona o pewnych wakacjach, które na długo zostaną w pamięci Maksa i Alicji. Książka mimo iż napisana ponad 9 lat temu ciągle zdobywa kolejnych fanów.

Bardzo długo szukałam tej książki, ponieważ jej opis bardzo mnie zainteresował. Przez dłuższy czas nie mogłam jej odszukać żadnej z bibliotek aż wreszcie znalazłam ją w księgarni. Powieść była oprawiona w niezwykłą, która dodała jej uroku i wprowadziła w nastrój opowieści o Księciu Mgły.

Książka opowiada o zwykłej rodzinie, która postanowiła przeprowadzić się do małego miasteczka nad morzem. Odkąd tam przyjechali Maksowi zdaje się, że coś się kryje w tej na pozór normalnym miejscu.
Max i Alicja niedługo po przyjeździe poznają Rolanda, chłopaka, który jest przyszywanym wnukiem latarnika. Victor Kray – bo tak się owy pan nazywa – opowiada im historię o Księciu Mgły, znanym również jako Kain. Podobno spełni on twoje najskrytsze, ale w zamian musisz mu oddać coś o wiele cenniejszego.

Powieść jest bardzo wciągająca i bardzo przyjemnie się ją czyta. Do końca książki tak naprawdę nie wiedziałam, jak się ona skończy. Dzięki jej tajemniczości historia na pozór zwyczajna staje się naprawdę niesamowita.

Bardzo mi się w tej książce podobało to, że wątki główne były równie ważne co i główny. Oczywiście nie „przyćmiły” go. Wręcz przeciwnie. Dzięki nim w książce była odskocznia od tych zagmatwanych i tajemniczych spraw dotyczących Księcia Mgły.
Po przeczytaniu tej książki miałam wrażenie, że mgła, która spowijała ogród z rzeźbami w książce przeniosła się nagle do mojego ogródka. Kiedy skończyłam tę powieść, odniosłam wrażenie, że tak naprawdę Kain, ciągle mógłby żyć… Na pewno jeszcze na długo zostanie mi w pamięci dwa najważniejsze(moim zdaniem) zdania: „Złych wspomnień nie musisz brać ze sobą. I bez tego będą cię prześladować.” Sądzę, że ten cytat mógłby być na okładce tej książki. Dzięki temu, na pewno o wiele więcej osób sięgnęłoby po tą książkę.

Książka naprawdę mi się spodobała. Została napisana w 1992 roku i bardzo się różni od dzisiejszych powieści fantasy. Jest całkiem inna i nie trzyma się utartego już schematu. Wszystkim, którzy lubią opowieści o magii i tajemniczych zjawiskach polecam tę książkę. Powinni ją przeczytać także ci, którzy autora tej książki – Carlosa Ruiza Zafóna – kojarzą jedynie z takich dzieł jak: „Cień wiatru” lub „Gra Anioła”.