Kryzys recenzja

„Jedno jest pewne – każdy człowiek, tak samo jak świat, skrywa w sobie niejedną tajemnicę”.

Poznajemy Andrzeja, mężczyzna ma czterdzieści sześć lat, jest singlem i docentem wykładającym na uniwersytecie. Przez lata zdobył sobie sympatię i uznanie na uczelni, jest inteligentnym, oczytanym człowiekiem. Niespodziewanie dowiaduje się o śmierci ojca, po blisko trzydziestu latach wraca do rodzinnego domu. Tutaj zaczyna odwiedzać miejsca dawno zapomniane, ale w jakiś sposób mu bliskie, spotyka dawnych znajomych, prowadzi ciekawe rozmowy, ma sporo czasu na przemyślenia. Zaczyna analizować swoje dotychczasowe życie, próbuje się z nim rozliczyć, jego światopogląd dość nieoczekiwanie zaczyna się zmieniać.

„Mam jednak poczucie, że im bardziej pomagam ludziom z wątpliwościami w wierze, tym silniej odbieram ją samemu sobie”.

Czy powrót do korzeni okaże się dla Andrzeja czymś pozytywnym? Akcja powieści toczy się niespiesznie i intryguje. Fabuła ciekawie utkana, jest mocno refleksyjna, przepełniona metaforami ukazuje losy naszego bohatera. Ciekawie ukazani bohaterowie, to ludzie, jakich mijamy w naszej codzienności, wielowymiarowi, niejednoznaczni. Nasz bohater zmaga się z kryzysem wiary. Został bardzo doświadczony przez los. Jest postacią skomplikowaną, jego spojrzenie na świat i poglądy znacząco się różnią od ogólnie przyjętych. I postacie drugoplanowe, każdy z nich wnosi coś istotnego do całości.

Autor zadaje trudne pytania i szuka na nie odpowiedzi. Nie zawsze je uzyskujemy. Wnikliwe spojrzenie we własne wnętrze, próba uporania się z własnymi emocjami i nurtującymi wątpliwościami. Zagadnienia dotyczące naszej egzystencji, przemijania, śmierci, literatury, muzyki, kina, filozofii, malarstwa.

Wciągająca, nieszablonowa, delikatna opowieść, która wymaga skupienia podczas czytania. Zmusza do refleksji, daje do myślenia. Otwarte zakończenie może sugerować, że ciąg dalszy nastąpi, oby. Serdecznie polecam i doceniam, było to ciekawe literackie doświadczenie.