Kryzys recenzja

Myślę, że wiele osób przeżyło lub przeżywa jakiś kryzys - czy to dotyczący miłości, wiary, wartości, czy wzajemnych relacji... Przykłady można mnożyć, bowiem każdy inaczej postrzega takie sytuacje. Książka, na temat której chcę podzielić się refleksjami, traktuje właśnie o kryzysie głównego bohatera, który przyjeżdżając w rodzinne strony po śmierci ojca, próbuje poukładać sobie własne życie.

Czytanie tej książki zajęło mi sporo czasu. To nie jest lektura, z którą spędza się jeden wieczór. To nie jest lektura, którą czyta się z zapartym tchem, śledząc wartki rozwój akcji. To książka, która pozwala się sobą rozkoszować, smakować języka oraz niezaprzeczalnej erudycji autora. Z całą pewnością "Kryzys" należy do literatury pięknej, która rządzi się swoimi prawami, pozwalając zanurzyć się w słowach, obrazach i ukrytych znaczeniach. Sporo miejsca zajmują refleksje autora o sztuce: filmie, malarstwie, fotografii, symbolice, co dla mnie, z racji zawodu, było bardzo interesujące, choć dla niektórych akurat te partie mogą okazać się nużące. Książkę określiłabym mianem literatury wymagającej uważnego czytelnika i nieco obeznanego z pewnymi dziedzinami sztuki. Wymagającej skupienia oraz samodzielnych refleksji na temat przemijania, życia, samotności, śmierci oraz innych tematów egzystencjalnych.

Andrzej spotykając na swojej drodze różne osoby, ubogaca swój światopogląd o nowe przemyślenia, a zarazem odbywa podróż swojego życia od korzeni po wiek dojrzały. Tu sen splata się z rzeczywistością, sprawy oczywiste z nieoczywistymi. Sny Andrzeja mogłyby stanowić osobną historię, nie zawsze są one jednoznaczne i łatwe do rozszyfrowania, ale tym samym zmuszają do poszukiwania w nich ukrytych sensów. Wszystko zaś spina niezwykle piękny język artystyczny, którym można się rozkoszować.

Lektura tej książki dała mi możliwość zmierzenia się z literaturą piękną, bardziej przypominającą utwór filozoficzny, dzięki któremu można zatrzymać się w codziennym pędzie i zwyczajnie zadumać się nad istotą życia...