Siódma ofiara recenzja

Rzadko czytam książki, których fabuła rozgrywa się w Rosji. I to bynajmniej nie dlatego, że od nich stronię. Po prostu niewielu autorów wybiera naszego wschodniego sąsiada jako tło dla swoich powieści. Może właśnie dlatego, z ciekawości, sięgnęłam po „Siódmą ofiarę”.

Anastazja Kamieńska i Tatiana Obrazcowa pracują w rosyjskiej policji. W związku z tym zostały zaproszone do telewizji, a konkretnie do programu „Kobiety niezwykłych profesji”. Niedługo potem w tajemniczych okolicznościach zaczynają ginąć mieszkańcy Moskwy. Każda z ofiar ma przy sobie enigmatyczną wiadomość. Do kogo są adresowane? W co pogrywa morderca?

Teoretycznie nie powinno się zaczynać książek w środku serii. Dla niektórych jest to święta zasada, której nigdy nie łamią. Ja jednak zupełnie nie mam z tym problemu, dlatego, gdy zobaczyłam, że mowa o drugim tomie, jak najbardziej chciałam go zrecenzować. Gdy już książka do mnie dotarła, przyjrzałam się jej bliżej i zobaczyłam, że jest to część… 21! Tak, chyba muszę zacząć nosić okulary ciut częściej.

Niemniej, jak na tak zaawansowany tom w serii, powieść czytało mi się dobrze i bez większych momentów konsternacji, wynikających z nieznajomości wcześniejszych części. Narracja jest wartka, bezpośrednia i wciągająca. Sama intryga zarysowuje się dość szybko, a pomysł na jej nawiązanie oceniam na bardzo udany.

Pomysłowo zaprezentowano również profil psychologiczny zabójcy. Obok typowych elementów możemy też dowiedzieć się sporo na temat jego rodziny i przynajmniej spróbować zrozumieć jego pobudki i motywacje.

Śledztwo toczy się wartko i intensywnie. Mimo tego, że nie jest to cienka książka, czyta się ją szybko i bez zniecierpliwienia. Wręcz odwrotnie! Opowiadana historia szybko mnie wciągnęła, byłam przede wszystkim ciekawa rozwoju śledztwa, czy bohaterkom uda się rozwikłać zagadki. Niemniej, żeby nie było tak idealnie, sama intryga wydała mi się odrobinę przekombinowana, nastawiona bardziej na zwroty akcji, niż realne wyjaśnienia.

W kontekście tego, że jest to 21-ierwszy tom serii, wart też zaznaczyć, że całe dochodzenie jest niezależne od tego, co działo się wcześniej. Więc jeśli tak jak ja, z ciekawości chcecie sięgnąć po ten tytuł, otrzymacie kompletną opowieść.

Książce nie sposób też odmówić klimatu. Tak, jak już wspominałam, Rosja nie jest krajem najchętniej wybieranym przez pisarzy, dlatego taka odmiana dobrze mi zrobiła. Ciekawa, ciężka i pełna niebezpieczeństw scena dla tej opowieści zrobiła na mnie bardzo pozytywne wrażenie. Właśnie dlatego zdecydowanie polecam Wam tę książkę, nawet… jeśli nie czytaliście wcześniejszych dwudziestu części.