Dwunasty recenzja

Na wigilijnym stole nie może zabraknąć dwanaście potraw, jednak w Zielonej Górze w wigilijny dzień otrzymujemy dwanaście trupów.
Dwanaście różnych i tajemniczych zbrodni.
Dwanaście ofiar, które wydają się przypadkowe — lekarz, recydywista, prywatny przedsiębiorca, księgowa...
Komisarz Ryszard Kmita i sierżant Andrzej Eliasz mają coraz mniej czasu. Zabitych przybywa, niedługo zaświeci pierwsza gwiazdka i wygląda na to, że morderca wymierza swoim ofiarom swego typu karę. Wszystko wskazuje na to, że ma to związek z pobitą do nieprzytomności młodą kobietą i tylko tajemniczy Jerry wie, co wydarzyło się dwanaście lat temu w wigilijny dzień.


Pamiętaj jak wczoraj, gdy w zeszłym roku na Tiktoku wyskoczył mi filmik, w którym autorka wpadła na pomysł na świąteczną powieść, w której zamiast dwunastu potraw będzie dwanaście zabójstw. Już wtedy mnie to kupiło, więc kiedy jakiś czas temu odkryłam, że ta książka powstała, musiałam ją przeczytać. Wczoraj włączyłam audiobooka do umilenie sobie świątecznych przygotowań i totalnie przepadłam.

Co to była za historia.
Przygotowania wigilijnych potraw czasem zaczynają się na długo przed świętami, więc zaplanowanie kilkunastu zbrodni musi trwać bardzo długo. Dwanaście lat na ogarnięcie wszystkich dwunastu morderstw od A do Z i to w jednym dniu wydaje się wystarczającym czasem. Można powiedzieć, że były to zbrodnie doskonałe, ale można też powiedzieć, że przecież zbrodnia doskonała nie istnieje, jednak nie w przypadku Jerry'ego.
Skrupulatnie zaplanowany dzień, wszystko wyliczone co do minuty, pomysł na zbrodnie, które wydają się nie mieć żadnych was i plan, który będzie chodził jak szwajcarski zegarek. Może się zdawać, że osoba, która nie siedzi na co dzień w świecie zbrodni, morderstw, wykroczeń i łapania tych złych, nie mogłaby wymyślić czegoś takiego. Czy tak jest w tym przypadku i „Punisher” wymierzający karę za zbrodnię sprzed dwunastu lat nie jest bezpośrednio powiązany z policją, zostawiam już wam do odkrycia.

Gwarantuję świetnie spędzony czas. To jak układanie puzzli. Na początku zdaje się, że żaden element nie pasuje do siebie, jednak kiedy kolejne elementy zostają przypasowane do siebie z radością i ekscytacją dokładamy pozostałe puzzle, a kiedy zostaje już ostatni (dwunasty) i najbardziej znaczący element, otrzymujemy coś, co na długo zostanie w naszej pamięci.

Polecam bardzo mocno.