Uniesienie recenzja

"Uniesienie” było moim pierwszym spotkaniem ze Stephenem Kingiem od... dwóch-trzech lat? Ostatnią przeczytaną przeze mnie książką mistrza było „Cujo”. Chyba. Błagam, nie bijcie!
Scott Carey jest mieszkańcem Castle Rock. Pewnego dnia zauważa dziwną przypadłość. Traci na wadze, ale jego wygląd się nie zmienia. I tutaj już nasuwa się skojarzenie z powieścią „Chudszy” tego samego autora (ciekawe, czy gdybym zrobiła kingowe drink challange z powracającymi motywami to dobrnęłabym do połowy?). Tytuł idealnie wpasował się w tematykę fabuły.
W tej króciutkiej książeczce (bo ledwie 170 stronnicowej) poznajmy Scotta i jego najbliższe otoczenie. Postacie są charakterystyczne, wyraziste. Każdą z nich możemy bez trudu zapamiętać. Sama historia nie jest skomplikowana, nie znajdziecie tu zbędnych dłużyzn, które są tak charakterystyczne dla Stephena Kinga. Akcja stopniowo brnie do przodu po to, by na koniec wręcz eksplodować. Już ostrzegam - w „Uniesieniu” nie znajdziecie makabry czy tryskającej krwi. Ci, co liczyli na horror, będą zawiedzeni. Jest to raczej obyczajówka z wątkiem fantastycznym. A ja akurat za Kingiem-fantastą średnio przepadam, więc czuję lekki niedosyt. Ale tylko lekki.
King przedstawił intrygujący pomysł na historię z ciepłym przesłaniem. Ma się wrażenie, że siedzi się obok niego a ten patrząc na Ciebie mówi: „chodź, coś Ci opowiem”. To zdecydowanie najlepszy gawędziarz, jakiego poznałam.
To opowieść o uniesieniu, porzuceniu przyziemnych problemów, przyjaźni, akceptacji oraz samoświadomości. Sporo jak na tak chudą książkę, prawda? King udowadnia, że był, jest i będzie niekwestionowanym mistrzem opisywania warstwy obyczajowej. Dowodzi też, że wciąż jest jej oddanym i wnikliwym obserwatorem. Książka jest idealną lekturą na wieczór po trudnym dniu lub jako przerywnik między bardziej wymagającymi lekturami. Polecam osobom, które potrzebują właśnie takiej powieści.