Ja, niepokorna recenzja

 Tą książkę czytałam szybko, dlaczego?  Treść wciągała, a rozdziały były krótkie, miały zaledwie kilka stron, a po nich pojawiały się przerywniki w postaci cytatów z piosenek.
  ,,Ja, niepokorna" ma prawie 300 stron i według mnie to jest minus, gdyby miała ich więcej to historię można by było bardziej rozwinąć, wyjaśnić wiele spraw. czytając tą książkę miałam wrażenie, że czegoś nie wiem, wszystko było wyjęte, że tak powiem ,,z czapy''. 
  Pojawiło się kilka fragmentów, w których zwalczali potwory (?), ale nie było wyjaśnienia, dlaczego, po prostu rozdział zaczynał się od akcji.
  Bardzo brakowało mi wyjaśnienia jak działa to bractwo, jak powstały te moce to mogłoby sprawić, że książka byłaby dużo ciekawsza.
  Z tego wszystkiego najbardziej przypadła mi do gustu historia miłości Julii i Cassiana i według mnie zakończenie i wspomnienie o jej byłym chłopaku było bynajmniej nie na miejscu i zepsuła cały klimat. W sensie rozumiem, że opłakiwała jego śmierć, po raz kolejny, ale...
  Postacie... Nie były wykreowane i im bardziej o nich myślę tym bardziej sobie to uświadamiam, tak na prawdę znamy tylko jednego bohatera, który nie pojawia się często. Czemu nie wykreowano głównych bohaterów?
  No, nie oceniam tej książki tak, jak chciałabym, przez wymienione wyżej rzeczy. Daję jej mocne 3. Czy polecam? Mimo wszystko tak, ale będziecie czytać ją na własną odpowiedzialność.

  Kurczę... Naprawdę boli mnie to, że jestem aż tak niedoinformowana.