Tajemnica carycy recenzja

Bardzo podobała mi się pierwsza część przygód filigranowej restauratorki Agaty Śródki, więc czekałam z niecierpliwością na ciąg dalszy. Tym razem również nie zawiodłam się na poczuciu humoru pani Małgorzaty Starosty. Główna bohaterka oraz jej znajomi przyprawić mogą czytelnika o ataki śmiechu.
Zdaję sobie sprawę z tego, że nie wszyscy lubią komedie kryminalne, i nawet tego nie neguję, bo ja przecież też nie lubię wszystkich książek. Lecz dla tych czytelników, którzy lubią kryminalne zagadki oraz chcą jednocześnie się nieco zrelaksować podczas czytania - polecam właśnie książki pani Starosty.
"Tajemnica carycy" to lekka, trochę jak zawsze z przymrużeniem oka a jednocześnie intrygująca lektura.

Agata Śródka otrzymała propozycję wystąpienia w telewizyjnym show, kulinarny program ma się odbyć w nowo otwieranym hotelu w pałacu w Roztoce. Tak się składa, że pałac od niedawna należy do Katarzyny, przyjaciółki Agaty i wielbicielka wysokich różowych szpilek bardzo się cieszy z takiego dość niespodziewanego spotkania. Przewodnim tematem kulinarnego telewizyjnego turnieju ma być jadalna, czekoladowa replika wzorowana na słynnych jajach Faberge. Zapowiada się ciekawa zabawa, tym bardziej, że z Agatą do Roztoki jedzie nie tylko kapryśny Michel, który niejednokrotnie potrafi wkurzyć wszystkich dookoła i sam się dodatkowo obrazić, lecz również jego nie mniej kapryśna mamusia - Delfina...

Język polski Michela nie do końca jest poprawny, nie potrafi wymówić "r" a w zamian wstawiając "h", wynika z tego wiele ciekawych pomyłek, zwłaszcza, że niektórzy go po prostu nie potrafią zrozumieć. Trudno mu wymówić na przykład nazwisko kelnera Rójek... wg Michela będzie to Hó... .
Bardzo mi się podoba, że pani Małgorzata Starosta przybliża nam historię tych słynnych małych dzieł sztuki, a jest to bardzo ciekawe.
Nie byłoby komedii kryminalnej gdyby nie było w niej trupa. Tu również zupełnie przypadkiem znaleziono nieboszczyka w pałacowym ogrodzie, tuż przed wielkim otwarciem. Jak pech, to pech. Agata jest mimo wszystko trochę zaintrygowana tym faktem, gdyż lubi kryminalne zagadki, co udowodniła w poprzedniej książce. Teraz jednak ma większe pole do popisu, gdyż prokuratorem jest jej siostrzenica Renata...

Czytając tę książkę śmiałam się niemal bez przerwy, mąż tylko od czasu do czasu na mnie spoglądał myśląc, że to z niego się śmieję. Następnym razem pośmiejemy się razem, gdyż jutro w podróży odsłuchamy audiobooka. Jestem ciekawa zwłaszcza dialogów z Michelem.
Mam nadzieję, że powstaną dalsze części z Agatą Śródką w roli głównej, gdyż bardzo ją polubiłam. Zresztą styl pisania autorki bardzo mi odpowiada, lubię jak od czasu do czasu zmienia się narrator, bo możemy wtedy poznać punkt widzenia kilku osób na ten sam temat.
Jedyna wadą, jeśli tak to można by nazwać jest to, że czytając tę książkę aż ślinka leci na chęć spróbowania tych wspaniałych potraw, które przygotowują kucharze pod wodzą Agaty Śródki. Na osłodę mamy na końcu książki kilka ciekawych przepisów do wykorzystania. Może się na Święta coś przyda...

Polecam, bo śmiech to zdrowie.