Płonący pokój recenzja

Kolejny kryminał z serii z kalifornijskim policjantem, Harrym Boschem, w którym nasz bohater jest już blisko emerytury. Dostaje do współpracy młodą detektyw Lucię Soto, ma ją uczyć zawodu. W tym tomie Harry i Lucia zajmują się starą sprawą, oto dziesięć lat temu strzelano do ulicznego muzyka, który wtedy przeżył strzelaninę, ale ostatnio zmarł. Muzyk był bliskim krewnym wpływowego polityka, więc policja otwiera stare śledztwo w sprawie strzelaniny i robi z tego wielkie halo. Przy okazji oboje detektywi po cichu badają sprawę podpalenia przedszkola również sprzed 10 lat, to śledztwo ma ważne emocjonalne znaczenie dla Soto. Sprawa w pewnym momencie zaczyna obejmować ważnych polityków i ich możnych sponsorów; nie ułatwia to zadania detektywom.

Nie jest to ani lepszy, ani gorszy kryminał od innych z serii, akcja toczy się wartko, realistycznie przedstawiona jest policyjna praca. Harry, co typowe dla niego, jest w ciągłym konflikcie z naczalstwem, robi sobie potężnych wrogów wśród kolegów, często działa na granicy prawa lub tę granicę przekracza, czasami dostaje za to mocno po łapach.

Uderza w książce, że wszyscy tam są pracoholikami, Harry i Lucia wręcz zostają w komisariacie po nocach, nie chcą tracić czasu na jazdę do domu. Nasz detektyw również relacje intymne nawiązuje w pracy, bo gdzieżby indziej. Oto jak rozważa nawiązanie romansu z panią Skinner: „Zdał sobie sprawę, że czuje do niej pociąg. Skinner żyła pracą i bardzo mu się to podobało.” No cóż, można i tak żyć, pewnie bogactwo Ameryki zbudowane zostało także na pracoholizmie.

Poza tym uderza obecność broni i strzelania tak powszechna w tym kraju. Oto Harry w wolny dzień zabiera siedemnastoletnią córkę na strzelnicę, niech ćwiczy oko, może jej się przyda... Oto Lucia dwa razy strzela do podejrzanego grożącego kobiecie zszywaczem, błędnie biorąc ów zszywacz za pistolet. Podejrzany umiera na miejscu. Lucia oczywiście nie ponosi żadnych konsekwencji. Taki to miły kraj...

Czytało mi się dobrze, szybko i lekko, fajna lektura urlopowa.