Kot niebieski recenzja

Przywiozłam z Targów kota. Wyczekanego, bo spisana wcześniej "Nieczułość" porwała mnie i oczarowała. Kota rzadkiego, pięknego, sporego. Kaszubskiego. Niebieskiego. I rozgościł się ten kot w moim życiu, bo Martyna Bunda tak pięknie pozwala mu wciskać swe oczy w mknącą przez wieki opowieść, że stał się on i moim domownikiem.⁣
 
 Powieść to niezwykła. Przyniesiona nam przez mnicha, który pieszo, z kotem, przyszedł kartuski klasztor budować. Miał ten klasztor panów i przeorów przeróżnych, miał po sąsiedzku mniszki przenikające mury, miał dzieciaka przygarniętego i pokolenia ludzi z Prokowa - wsi przyległej, raz przeklętej i wyrzynanej w pień, raz spokojnej, niewesołej . Miał klasztor wiarę niezłomną i załamania, miał spisane słowo boże i bluźnierstwo roślinne, które wieki później życie ratowało. Albo odbierało w przypływie szaleństwa. Ale przede wszystkim miał ludzi.⁣
 
 "Kot niebieski" to nie opowieść o murach i nie opowieść o historii. Mnóstwo tu dat, wydarzeń, władców ale to jedynie tło dla ludzkiego życia, pełnego radości, niespełnionej miłości, szaleństwa porzuconej kobiety, tęsknoty zapomnianego dziecka. Życia gdzie ciemnota wiesza dzieci, gdzie bezradność zamurowuje wiedzę, gdzie odrzucone amory splątane z zabobonem palą chaty. Z mieszkanką. I z kotami.⁣
 
 Kot grzeje sieroty, szpak zamiera z bólu, krążą nad ciemną ziemią stada ptaków, moc truchleje. Piękna to opowieść i tragiczna. Śpiewna kaszubszczyzną, upływająca czasem i żywotami. Czasem zamieramy, czasem niedowierzamy, cały czas współodczuwamy. Bo tak pięknie o uczuciach - dobrych i złych pisze niewielu. Bo tak zaprosić w tamte tereny, przez oczy kotów, przez śmiech i ból stara się niewielu. Pani Bunda to umie, ona to potrafi.⁣
 
 Polecam ku poznaniu tamtych miejsc, tamtych opowieści i prawdy o ludzkim bólu, ułomnościach, nadziejach. "Te sny są niczym. To kwiaty z powietrza."⁣
 
 Pani_Ka