Czerwień kości recenzja

Zatęskniłam za Szetlandami, za tą duszną atmosferą stworzoną przez autorkę, za mieszkańcami, za detektywem Perezem, który w ten charakterystyczny, niespieszny sposób rozwiązuje kolejne kryminalne sprawy. „Czerwień kości” to trzeci tom cyklu „Kwartet Szetlandzki”, który zauroczył mnie od pierwszego tomu. Klimat opowieści, ta z pozoru powolność, ta atmosfera małego miasta, ma w sobie jakiś magnetyzm, który przyciąga mnie niezmiernie. Wydaje się, że wątki kryminalne w powieściach Ann Cleeves są pretekstem do przedstawienia czytelnikowi psychologii małomiasteczkowego społeczeństwa, z jego wadami i zaletami, z tajemnicami, o których wie prawie każdy, ale milczy na ich temat. Co się stało w przeszłości, tam zostaje i nikt z zewnątrz nie ma prawa w tej przeszłości drążyć.

Tajemnice skrywa również Mima, starsza kobieta, właścicielka ziemi, na której trwają prace archeologiczne, i gdzie młoda archeolożka Hattie odkrywa ludzkie kości. Czy pochodzą one z zamierzchłej przeszłości, czy może jednak z tej nieco bardziej nam współczesnej? I dlaczego Mima zareagowała tak gwałtownie na ich widok?

Zaczyna robić się duszno, kiedy następnego dnia znalezione zostają zwłoki Mimy. Wszystko wskazuje na przypadkową śmierć, ale czy na pewno? Kiedy kilka dni później ginie kolejna osoba, a jej śmierć wygląda na samobójstwo, atmosfera się zagęszcza. Detektyw Perez niekoniecznie wierzy w teorię o samobójstwie i przypadkowym postrzeleniu.

Ann Cleeves po raz kolejny udowodniła, że jest mistrzynią suspensu. Czytasz sobie, tworzysz własne teorie, już prawie rozwiązałeś zagadkę, a tu detektyw Perez zupełnie się nie spiesząc, pokazuje ci, jak bardzo się myliłeś. Uwielbiam to.

Czytelnikom, którzy w kryminałach szukają czegoś więcej niż tylko latających flaków, hektolitrów krwi, akcji pędzącej na łeb, na szyję i ogromu przemocy, bardzo polecam tę serię. Kiedy poznacie Szetlandy, nie będziecie chcieli się z nimi pożegnać.