Długa droga do domu. Wspomienia ocaleńca z północnokoreańskiego piekła recenzja

Książka, jak większość na mojej półce, przeleżakowała przez około rok. A ja w międzyczasie obejrzałam w telewizji dokument o Korei Północnej. Pokazano tam ludzi, którzy modlą się do Kim Ir Sena, którzy wycierają obraz wodza pędzelkiem, a nawet dziękują wodzowi za to, że zagraniczny lekarz wyleczył im zaćmę, i za to, że w szpitalach północnokoreańskich jest sprzęt do tego, ale nie ma wyszkolonych ludzi, że ludzie latami są niewidomi, choć wszędzie na świecie zabieg wykonuje się w 20 minut. Dokument był z 2010 roku. Pokazywał też piękne ulice, szerokie, ale puste. Nawet wołg nie było.
Ten lament ludzi modlących się do obrazu wbił mi się w pamięć. Taki poziom kultu jednostki nie występował na szczęście w Europie.
No więc opowieść Kim Yonga pokrywała się z tym dokumentem i opisała dogłębnie, od kołyski, mechanizm prania mózgów w Korei. Te wszystkie opisy ołtarzyków w domu, modlitw do Wodza, były dla mnie przerażające, bo widziałam to w tym dokumencie. Potem opisał Kim Young swój pobyt w obozie i ucieczkę. Poziom nieszczęścia i tortur przeraża i nie pozwala zapomnieć o tym. Człowiek, który to przeczytał, zadaje sobie pytanie, czy może jakoś pomóc? Bo póki com możemy jedynie podglądać obozy w google maps. A że internauci to śledzą, to jest faktem, bo interesują się. Tylko że co można zrobić? Apelować do świata o zniesienie embarga na żywność?
W polskim radiu co jakiś czas wypowiadają się misjonarze, którzy pomagają uciekinierom. Mówią o tym, że ludzie jedzą trawę! Kim Yong mówił w książce, ze jedli nie tylko trawę. Że jedli też karaluchy i wszy. Czy możemy to sobie wyobrazić? Jest tam wiele więcej, ale nie chcę zdradzać fabuły. I jak już uciekł z tego głodowego piekła to zauważył, że poza obozem ludzie głodują tak samo jak tam. Jak sobie siedzę w swojej ciepłej wsi, mając pełne spichlerze, to zastanawiam się nad okrucieństwem losu wobec tamtych ludzi. Co można zrobić? Czy coś można zrobić?
Jeszcze o formie książki. Jest bardzo subtelna i bardzo wyważona. Zaczyna się poezją o tęsknocie do domu rodzinnego, a kończy się podobnie, tylko smutno. Podane są fakty, krótko i treściwie. Książka wbija się w pamięć i ...sumienie.