Żony Konstancina recenzja

Żony Konstancina to książka, którą czyta się błyskawicznie, głównie ze względu na sensacyjny temat i obietnicę zajrzenia za kulisy świata polskich miliarderów. Choć liczyłam na soczyste plotki i rozpoznawalne historie, okazało się, że autorka nie podaje żadnych nazwisk umożliwiających identyfikację bohaterów – poza piłkarzem i pierwszym mężem. Same historie „sąsiadów” również nie są dla mnie rozpoznawalne, co sugeruje, że nie są to celebryci z pierwszych stron gazet.

Mimo to, opowieści o życiu bogaczy są ciekawe i mogą zmienić sposób postrzegania tej warstwy społecznej. Książka ukazuje ich jako ludzi, którzy na zewnątrz prezentują idealny wizerunek, ale za zamkniętymi drzwiami często mierzą się z przemocą, samotnością i toksycznymi relacjami.

Pod względem fabularnym książka jednak rozczarowuje. To klasyczna historia Kopciuszka – bohaterka poznaje „księcia” w barze i dzięki niemu dostaje się do świata bogaczy. Potem fabuła toczy się według przewidywalnego schematu: pierwsza randka, druga randka, pierwsze zniewagi, ale potem zakupy w Diorze na pocieszenie. Następnie większa awantura i pogodzenie się w butiku Chanel. Przez to otrzymujemy bardzo stereotypowy obraz mieszkańców Konstancina: mężczyźni zarabiają i biją żony, kobiety są próżne i zainteresowane tylko luksusowymi zakupami. To przedstawienie wydaje mi się zbyt powierzchowne i trudno mi w nie uwierzyć w tak jednoznacznej formie.

Główna bohaterka teoretycznie ma wszystko – jest prawniczką, piękną, inteligentną kobietą z talentem do gotowania i projektowania wnętrz. Jednak ten wizerunek zupełnie nie pasuje do jej decyzji. Po każdym upokorzeniu pozostaje przy mężu, by nie stracić dostępu do luksusów i czarnej karty kredytowej. To sprawia, że trudno traktować ją jako silną, niezależną kobietę – zamiast tego wydaje się osobą całkowicie podporządkowaną swojemu statusowi materialnemu.

Podsumowując, Żony Konstancina to książka, która przyciąga sensacyjnym tematem i szybko się ją czyta, ale pod względem fabularnym pozostawia wiele do życzenia. Jeśli ktoś liczy na głębszą analizę życia polskich bogaczy, może poczuć się rozczarowany. To bardziej bajka o Kopciuszku w wersji luksusowej niż rzetelny reportaż o elitach.