Saga o ludziach ziemi. Wpatrzeni w niebo recenzja

Koniec świata został odwołany, ale każdy dzień jest nowym końcem oraz początkiem.

Dziewiętnastej wiek to czas świętego słowa księdza, który uważany jest za nieomylnego, choć myli się często. Czas posłuszeństwa dziedzicom, którzy naruszają granice chłopek, zlecają baty dla nieposłusznych i składają obietnice, których nie wypełniają. Czas zabobonów, pogańskich wierzeń żyjących w lasach, lęku przed szeptuchami przy jednoczesnym poszukiwaniu ich pomocy, a to w towarzystwie Jezusa i Maryi.

To właśnie w takich realiach żyją bohaterowie Anny Fryczkowskiej. Chłopi, którzy wprowadzają się do wyludniałej wioski na Kujawach, gdzie początkowo czuć jedynie śmierć, jaką przepędza codzienne życie. Ale. I to życie kiedyś się musi skończyć. Nie zawsze w sposób naturalny. Chłopi w państwie próbują uwolnić się spod władzy panów, inteligentne kobiety zostają posądzone o złe uczynki, a choroby zabierają młodych. Co ktoś umrze, ktoś się rodzi i krąg życia trwa.

„Wpatrzeni w niebo“ to przykry obraz losu kobiet, jaki może być odległy czasem, a jednak wcale nie zapomniany czy nie funkcjonujący do dzisiaj. Bolesny ślad po czasach, gdy jeden człowiek znajdował się pod panowaniem drugiego i nie miał władzy nas swoim losem. Ale. To też historia o konflikcie pokoleń i skłóceniu z tradycją. Odchodzeniu przeszłości i sile postępu. Przejmowaniu kontroli nad rzeczywistością czy korzyściach jakie niesie otwarty umysł. Przede wszystkim jednak powieść Anny Fryczkowskiej to opowieść o ludziach. Więziach między nimi, zależnościach w społeczeństwie, klasizmie i nienawiści, ale też miłości i przyjaźni. Opowieść snuta powoli, wyjątkowo niespieszne, ale zgrabnie. Z wyraźnym zaznaczeniem czasów, w których dzieje się akcja oraz ludzkiej mentalności tamtych lat.

Długo nie wiedziałam, co myśleć o tym tytule, aż dotarłam do ostatniego zdania i zrozumiałam, że podobała mi się lektura. Że pozornie zwyczajna saga rodzinna przyniosła mi wiele emocji i wiele przemyśleń, o co długo jej nie podejrzewałam. Myślałam, że to przeciętna, ale nieźle napisana powieść obyczajowa, a tymczasem dostałam jednak tekst wielopoziomowy. Nie dla każdego, to jasne, ale ja zostałam pozytywnie zaskoczona.


[Opisana w powieści historia mocno bazuje na losach rodziny autorki.]