Koniec i początek recenzja

Przydarzyła się niestety śmierć, żałoba.
Ja napisałabym tak : umarł mi ktoś bliski, kochałam, cierpię, tęsknię, wspominam.
Inny cierpiąc napisał „Wielkieś mi uczyniła pustki w domu moim…” .
A nasza noblistka ujęła to tak:

POŻEGNANIE WIDOKU
Nie mam żalu do wiosny,
że znowu nastała.
Nie obwiniam jej o to,
że spełnia jak co roku
swoje obowiązki.

Rozumiem, że mój smutek
nie wstrzyma zieleni.
Źdźbło, jeśli się zawaha,
to tylko na wietrze.

Nie sprawia mi to bólu,
że kępy olch nad wodami
znowu mają czym szumieć.

Przyjmują do wiadomości,
że - tak jakbyś żył jeszcze -
brzeg pewnego jeziora
pozostał piękny jak był (..).

Nie mam urazy
do widoku o widok
na olśnioną słońcem zatokę (…)

Na jedno się nie godzę.
Na swój powrót tam.
Przywilej obecności -
rezygnuję z niego.

Na tyle Cię przeżyłam
i tylko na tyle,
żeby myśleć z daleka.

Niby autorka przeżywa, czuje i widzi to samo co ja, niby posługuje się tym samym językiem i podobnymi słowami. Ale tak trafia w sedno, że porusza moje serce i sprawia, że czuję się człowiekiem z głębszą duszą.

Moim zdaniem to najlepszy tomik poetki, stop - może nie najlepszy, ale najbardziej do mnie trafił. Wiersze - perły.
Oglądam oczami Szymborskiej niebo, bo „...niebo mam za ple­ca­mi, pod ręką i na po­wie­kach. Nie­bo owi­ja mnie szczel­nie i uno­si od spodu…Na żad­nym miej­scu nie ma go wię­cej niż w in­nym. ". Jej niebo jest niezwykłe i inne niż ja je znałam, więc patrzę i podziwiam inaczej.
Wiem, że „Wiel­kie to szczę­ście nie wie­dzieć do­kład­nie, na ja­kim świe­cie się żyje". Po Szymborsku wspominam „Miłość od pierwszego wejrzenia", inaczej patrzę na hejt i wszechobecną wokół nas „Nienawiść”.
Współczuję osieroconemu zwierzakowi w kultowym wierszu „Kot w pustym mieszkaniu”, który największe wrażenie zrobił na mnie, gdy wysłuchałam go na YouTube w wykonaniu Wisławy Szymborskiej, bez żadnych megarecytacji i udziwnień interpretacyjnych. Ot, po prostu autorka skromnie czyta, a moc słowa poraża.

I wiem wreszcie, że „Niektórzy lubią poezję. Niektórzy - czyli nie wszyscy…”. Kiedyś byłam w grupie „nie wszyscy”, teraz dzięki poetce jestem w grupie „niektórzy”.