Panna Marple. 12 nowych historii recenzja

Jako wielki fan twórczości Agathy Christie, z ogromnym entuzjazmem sięgnąłem po „Pannę Marple. 12 nowych historii”, oczekując kontynuacji literackiego dziedzictwa jednej z najwybitniejszych postaci literatury detektywistycznej. Niestety, muszę stwierdzić, że ta książka jest ogromnym rozczarowaniem i zawodem. To, co miało być hołdem dla Panny Marple i geniuszu Christie, jest zaledwie nieudaną próbą, która nie dorównuje nawet w najmniejszym stopniu oryginałowi.

Największym problemem tego zbioru jest sposób, w jaki autorzy nieudolnie poradzili sobie z postacią Panny Marple. Jane Marple, którą znamy z książek Christie, była postacią pełną głębi – jej subtelna przenikliwość i cicha mądrość zawsze dominowały w narracji. W nowych opowiadaniach brakuje tego charakterystycznego wyczucia. Marple jest spłaszczona, bez wyrazu, a jej metody dedukcji wydają się wręcz wymuszone. Każde kolejne opowiadanie coraz bardziej odbiega od tego, co stanowiło esencję tej bohaterki. Zamiast elegancji i inteligencji, dostajemy coś, co bardziej przypomina karykaturę Panny Marple niż wierną kontynuację jej postaci.

Jeśli chodzi o same opowiadania – nie dość, że nie mają nic wspólnego z klasycznym stylem Agathy Christie, to są po prostu nudne i mało angażujące. Brak tutaj napięcia, które tak doskonale potrafiła budować Christie, a także błyskotliwych intryg, które trzymały czytelnika w napięciu do ostatniej strony. Większość z tych historii jest przewidywalna i pozbawiona wyrazistości. W kilku przypadkach opowiadania były na tyle nużące, że zasypiałem podczas lektury, co nigdy nie zdarzyło mi się przy oryginalnych dziełach Christie.

To, co najbardziej boli jako fana, to całkowity brak ducha Agathy Christie w tych opowiadaniach. Choć autorzy starają się nawiązywać do jej stylu, ich wysiłki są płytkie i pozbawione autentyczności. Oryginalne książki Christie opierały się na skrupulatnym budowaniu intrygi, inteligentnych obserwacjach ludzkiej natury i niesamowitej zdolności dostrzegania szczegółów. W tym zbiorze tylko jedna autorka poradziła sobie z tym zadaniem, a była to Ruth Ware. Tylko jej opowiadanie wywołało u mnie pozytywną reakcję. To w nim odnalazłem ducha Christie – subtelnie zbudowane napięcie, dobrze przemyślana intryga i prawdziwa Panna Marple, którą można rozpoznać. Niestety, to tylko jedno z dwunastu opowiadań, co sprawia, że cała reszta wypada jeszcze bardziej blado.

„Panna Marple. 12 nowych historii” to zbiór, który nie zasługuje na to, by być sygnowany nazwiskiem Christie. Autorzy kompletnie nie dali rady udźwignąć ciężaru tej postaci, a same historie są płaskie i nieangażujące. Jako fan Agathy Christie i jej twórczości, czuję ogromne rozczarowanie. Nowe opowiadania z Panną Marple nie mają nic wspólnego z magią oryginału, a ich lektura nie dostarcza ani satysfakcji, ani emocji. Wiadomo, że Christie nie da się podrobić i nawet tego nie oczekiwałem sięgając po ten zbiór, ale to jest poniżej jakiegokolwiek poziomu.