Czytając o matce recenzja

Ostatnimi czasy staram się łamać schematy i sięgać po mocniejszą literaturę. Sięgając po "Czytając o matce" uważałam, że relacja syna prostytutki może być czymś, co mogę zaliczyć do tego rodzaju książek. Jak się niestety okazało całe siedemset czterdzieści stron prawdy o życiu mężczyzny skrzywionego przez los, stały się śmieszną bujdą na resorach, zamiast wstrząsającej relacji, która byłaby w stanie poruszyć.

"Czytając o matce" faktycznie nie jest lekką lekturą, ponieważ pokazuje bardzo brutalny świat, który zmusza do refleksji, ale jednocześnie potrafi wywołać salwę śmiechu z absurdalności, która otacza całą tę fabułę. Początkowo naprawdę byłam w stanie ocenić, powieść Pawła Rudnika bardzo wysoko. Pomijając natłok słów, wrażeń i emocji, które mogą uderzyć czytelnika od samego początku lektury, ponieważ zauważyłam, że jest to już cecha charakterystyczna książek wydawanych przez to wydawnictwo, w tym wypadku mógł być czymś na miejscu, ze względu na rzeczywistość, w jakiej żył Gamoń. Wszystko to początkowo skłaniało mnie do prawdziwej refleksji, czytając o demonach, które prześladowały małego chłopca, o wizytach obcych mężczyzn w jego rodzinnym domu, który powinien gwarantować mu bezpieczeństwo. Czytając prawdę o matce Gamonia, która tak naprawdę przestała nią być dawno, nie słuchając w ogóle potrzeb syna i tego, że z racji jej profesji był prześladowany w szkole. Pomijając naprawdę to wszystko, za co byłam gotowa dać autorowi i samej książce wysoką notę, im głębiej w las, tym bardziej miałam wrażenie, że autora lekko poniosło, a ja władowałam się w ogromne czytelnicze bagno.

Mimo całej otoczki i charakteru tej powieści uważam, że taka książka może naprawdę odnieść wydźwięk kulturalny, którego w tym wypadku niestety zabrakło. Uderzała mnie rozbieżność tematyczna, która powodowała, że miałam wrażenie, że są to po prostu dwie zupełnie inne książki złożone w jedną całość. Jak najbardziej rozumiem fakt, że Gamoń szukał pewnego rodzaju odskoczni od tego co się działo w domu. Znalazł swojego idola, piłkę nożną. Jak najbardziej to rozumiem, ale powieść zdecydowanie stałaby się o połowę krótsza, gdyby autor nie zawarł w niej bardzo szczegółowych relacji z życia piłkarza i każdego meczu, który zagrał w swoim życiu. Koniugacja tematyczna, w tym wypadku zupełnie nie spełniła swojej roli. Szerokim łukiem pomijałam rozdziały o Scorpio, dzięki, którym książka stała się dwa razy grubsza niż powinna.

Pomijając już nawet wątek sportowca, wyprawa do getta dla prostytutek sprawiła, że pobieżnie dokończyłam lekturę, ponieważ było mi szkoda już tego czasu, który poświęciłam na ponad połowę książki. Myślę, że nikogo nie zdziwi ocena, którą zaproponowałam dla tej powieści. Te dwie gwiazdki są tylko i wyłącznie za początek historii, która naprawdę miała potencjał.

Książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta z portalu Nakanapie.pl