Miłość to cała moja wina recenzja

Wydawać by się mogło, że po upadku Związku Radzieckiego kobieta nadal jest bezbronną ofiarą pozbawioną siły, odwagi i determinacji. Żyje pod dyktando władzy, skupiona na domu oraz na potrzebach rodziny. Ich Jej wzrok patrzący w jedną stronę, smutny skrywany często za morzem łez i zmarszczek. Tęskniący za innym, może i lepszym życie. Naznaczonym wolnością, spokojem i nadzieją na lepsze jutro. Jak bardzo mylny jest to obraz, przeczytać możemy w reportażu " Miłość to cała moja wina"

Małgorzata Nocuń zabrała czytelnika w dość krótką, ale jak bardzo emocjonalną podróż po krajach byłego Związku Radzieckiego. Odwiedziła kilka państw, zajrzała zza kilkanaście drzwi i wysłuchała, co inne kobiety mają do powiedzenia. Patrzyła w ich mądre, pełne ciepła spojrzenia, widziała spracowane dłonie i nieśmiało podnoszący się kącik ust, na wieść o przekazaniu, to co skrywają głęboko w sercu. To opowieści, które naznaczone są niesamowitym bólem, tęsknotą i brakiem jakiekolwiek możliwości poprawy. Wraz z autorką wsłuchujemy się w głos często zapomniany, przygaszony i pomijany.

Autorka z empatią i wrażliwością oddala w ręce odbiorcy niezwykle opowieści, a raczej historie. Historie kobiet silnych, zdeterminowanych i odważnych. Nie brak tu życiorysów bojowniczek, które odważyły się chwycić za bron i ruszyć na front. Pokazały, że można, a nawet trzeba, bo tak zostały wychowane przez babuszki. Niestety, ale czytając, miałam poczucie, że lektura jest napisana w sposób chaotyczny. Skakanie po wątkach, łapanie kilku srok, a raczej wątków za ogon, czy opisywanie bardzo szerokiego kontekstu, który często nie pokrywał się z ze sobą nawzajem. Co powodowały, że niektóre z historii po prostu były, nie zagnieździły się w sercu, nie wywołały głębszych uczuć, ani też nie zapadły głęboko w pamięć.

Mimo to warto sięgnąć po książkę. Poznać inną perspektywę, inny świat i mentalność. Dotknąć innej strony świata i przekonać się, jak jest być kobietą za wschodnią granicą. Jak to jest martwić się, żyć niezwieszeniu i niepewności. Bo nigdy nie wiadomo, co przyniesie jutro i czy wyjdzie tak bardzo upragnione słońce.