Kochający na marginesie recenzja

Akurat pod kątem tej książki ciężko zebrać mi myśli, jest ich tak wiele. I chociaż ostrzegano, z tyłu na okładce, że to skomplikowana i chłodna opowieść, ja nic sobie z tego nie zrobiłam. Samotność współczesnego świata obrana w chłodne, odzwierciedlające słowa ukazujące żywot ludzi, którzy chcą być szczęśliwi, a jednak nie mogą.
Kawiarnia “Na marginesie” to punkt kluczowy i od tego zacznę. Ta oto kawiarnia dziwnym trafem przyciąga do siebie ludzi na marginesie społecznym – ludzi samotnych, zajmujących się różnymi, niekiedy dziwnymi sprawami. Siadając w tym miejscu, ja, jako czytelnik, doskonale przyglądałam się wszystkim na około, widziałam Beę, która strasznie przypominała mi Lisbeth z “Mężczyźni, którzy nienawidzą kobiet”. Widziałam Sofię, czy raczej Stefana, której problem poruszył mnie do głębi. Poruszył tak bardzo, że wzburzenie do ówczesnego świata jest ogromne, niby jest XXI wiek, ludzie tolerancyjni, a tu proszę. To chyba nie jej wina, że urodziła się dziewczyną w męskim ciele, ona wcale się oto nie prosiła, więc czemu ludzie ją oceniają? Czy biorąc też pod lupę Mansa, który ma nogi wykrzywione w drugą stronie niż normalnie. Co ludziom do tego? Zawsze podziwiałam takich ludzi, bo posiadają empatię, wiedzą jak ludzie potrafią być okrutni więc starają się wczuwać w drugiego człowieka. Nie do przebolenia dla mnie był Jack, typowy facet, kiedy już spotkał kobietę, która szczerze go kochała, twardo obstawał przy byłej. Kiedy była wraca, nagle odkrywa, że kocha Beę. No proszę i gdzie tu zdecydowanie?
Książka jest jak kubeł zimnej wody, budzi oczy, aby spojrzały, że wokół jest tyle ludzi nie mogących otworzyć się na drugiego człowieka. Ludzi zagubionych i dręczonych, szukających tylko trochę ciepła i uczucia. Zimna woda długo zostanie, bo chłodne, krótkie zdania, jakie wykorzystała autorka, sprawiły, że trudno o tej książce zapomnieć. Bo każdy znajdzie w niej kawałek siebie, nieprawdaż?