Córki Wawelu recenzja

Srodze zawiedzie się ten który po "Córkach Wawelu" spodziewa się powieści historycznej w stylu Philippy Gregory czy choćby naszej rodzimej pisarki Renaty Czarneckiej. Fabularyzowane losy karlicy Dosi, skądinąd postaci autentycznej która była ulubienicą córek Zygmunta Augusta, są dla Anny Brzezińskiej tylko pretekstem aby opowiedzieć o kobietach doby renesansu: ich powinnościach, obowiązkach, przyjemnościach.
To niezwykle wnikliwy obraz życia dworskiego pod koniec panowania dynastii Jagiellonów które śledzimy oczami Dosi oraz trzech młodszych córek Zygmunta Augusta i królowej Bony: Zofii, Anny i Katarzyny.

Jestem pod wrażeniem pracy jaką wykonała autorka aby w sposób niezwykle dokładny, czasami wręcz drobiazgowy nakreślić czytelnikowi atmosferę i zwyczaje tamtych czasów.
To co zasługuje na szczególne uznanie to plastyczny, piękny język którym snuta jest ta opowieść. Mimo iż książka jest słusznych rozmiarów (ponad 800 stron) czyta się ją bez znużenia i z nieustającym zainteresowaniem.
W swojej opowieści Anna Brzezińska kreśli obraz ówczesnych kobiet, których najważniejszą życiową rolą było dobre zamążpójście i urodzenie gromadki zdrowych dzieci. Jednak nawet w tak sztywno określonych ramach potrafiły one rozwijać swoje zainteresowania i pasje, wiedzą i inteligencją niejednokrotnie przewyższając otaczających je mężczyzn.

"Córki Wawelu. Opowieść o jagiellońskich królewnach" porusza wiele tematów które dla ówczesnych kobiet były treścią ich egzystencji. Jest mowa o macierzyństwie, wychowaniu w cnocie, edukacji, dworskich rozrywkach, czy ziołolecznictwie. Kobiety epoki renesansu przestają być tylko tłem i dodatkiem do swoich mężów a stają się świadomymi i samodzielnymi (jak na owe czasy) osobami.

Zauroczyła mnie ta opowieść i przypomniała polski serial z lat 80-tych "Królowa Bona" z niezapomnianą Aleksandrą Śląską, który widziałam już kilka razy i obejrzę zapewne jeszcze nie raz. Niewykluczone że do "Córek Wawelu" też jeszcze wrócę bo czytało się tę książkę znakomicie. Polecam!