Klątwa spętania recenzja

Sięgacie czasem po literaturę dziecięcą? Mnie czasami się zdarza, zwłaszcza, że mam na pokładzie 2 córki, które uwielbiają, gdy czytam im na dobranoc. Tym razem dla własnej przyjemności sięgnęłam po „Klątwę spętania” Ł. Kucharskiego. Jego „Cena odkupienia” bardzo mi się podobała, byłam więc ciekawa, co wymyśli interesującego dla dzieci.

Bohaterami tej historii są bracia – Janek i Robert- którzy po stracie rodziców trafiają do domu dziecka, gdzie mogą liczyć tylko na siebie nawzajem. Wkrótce młodszy z braci zaczyna przejawiać pewne niespotykane zdolności, w efekcie czego rodzeństwo przenosi się do innego świata Elironu. Poznają tam wiele postaci, wcześniej znanych im tylko z bajek.

To co urzekło mnie tej książce, to ukazanie więzi braterskiej. Chłopcy naprawdę się wspierają, mogą na sobie polegać. Nawet, gdy w pewnym momencie dochodzi między nimi do konfliktu, to potrafią to sobie wyjaśnić i wybaczyć. Czyli tak, jak powinno być między prawdziwym rodzeństwem – nie zawsze jest różowo, ale gdy nadchodzi kryzys, to stoją za sobą murem. Historia ta ma bardzo baśniowy charakter, zwłaszcza, że w jej trakcie poznajemy wiele znanych z opowieści postaci, takich jak Piotruś Pan, Gerda, Kaj,czy Śnieżka. Jednak autor nadał tym bohaterom całkowicie inną rolę, wręcz napisał ich historię na nowo, zachowując tylko pewne elementy. Jednocześnie jednak, jest to wszystko spójne ze sobą i ładnie się łączy. Z ciekawością czytałam o kolejnych przygodach braci, czekając jakie jeszcze baśniowe postacie się pojawią i co w ich historii zmieni autor. Jedyne co mnie trochę drażniło w tej książce, to pewna naiwność bohaterów, przejawiająca się na przykład w tym, że przenoszą się do innego świata i nawet się nad tym specjalnie nie zastanawiają,nie zadają miliona pytań. Jednak biorę pod uwagę, że to książka skierowana głównie do młodszego czytelnika, więc nie ma co się spodziewać dogłębnej analizy psychologicznej.

Jest to lektura, przy której czytaniu dobrze bawić się będzie zarówno młodszy, jak i starszy czytelnik. Straszy może i lepiej, bo zna już wszystkie te baśniowe postacie i może szukać różnic z oryginalnymi wersjami. Książka kończy się w takim momencie, że czekam już na drugi tom.