Fatalne kłamstwo recenzja

Kłamstwo bywa zazwyczaj fatalne w skutkach, jego konsekwencje rzutują zarówno na życie kłamiącego, jak i tego który został okłamany. Książka Valerie Keogh to doskonałe studium kłamstwa, świetnie pokazany związek przyczynowo skutkowy, co wywołało potrzebę kłamstwa u jednej z bohaterek i jakie skutki miało ono dla pozostałych dwóch przyjaciółek.

Autorka posłużyła się historią trzech przyjaciółek (?), żeby pokazać konsekwencje kłamstw, a być może przestrzec czytelnika. Dlaczego postawiłam pytajnik przy słowie „przyjaciółki” w poprzednim zdaniu? A no dlatego, że w mojej opinii już sama relacja trzech bohaterek, które zwą ją przyjaźnią, nie ma kompletnie z przyjaźnią do czynienia. Przyjaźń rządzi się swoimi prawami, a relacja, która łączy te trzy dziewczyny nie spełnia żadnego.

Nie można budować relacji na braku szczerości. Abstrahując od wydarzeń sprzed 20 lat, te trzy kobiety prowadzą dorosłe życie, ale jedna niewiele wie o drugiej, spotykają się raz w roku, ba nawet telefony od siebie odbierają ze średnim entuzjazmem, lub wcale nie odbierają, nie rozmawiają o swoich problemach, nie dzielą się ani troskami, ani radościami, jakby tego było mało jedna z nich nawet nie zaprasza „przyjaciółek” do swojego domu. Autorka pokazała odwrotność przyjaźni, bo nawet jeżeli na początku połączyła je przyjaźń, to kłamstwo było początkiem jej końca.

Fatalne kłamstwo popełnione w młodości rzuciło cień na dorosłe życie kobiet, każąc im przez całe życie iść z poczuciem winy, a ich życiowe wybory okazały się być podyktowane właśnie tymi wydarzeniami. Tu nasuwa się pytanie, czy poczucie winy to dobry motyw dla podejmowania życiowych decyzji? Ta książka pokazuje, że ewidentnie nie.

Chociaż bookstagram nakręcił nieco szumu wokół tej książki, to uważam że jest nieco przereklamowana. To jest książka dobra, ale nie wybitna, brakuje w niej napięcia, tajemnicy, niepokoju który powinien towarzyszyć thrillerowi psychologicznemu, bo tak książka została zakwalifikowana. Mimo tego warto sięgnąć po tę pozycję.