Kiedy odszedłeś recenzja



Wydaje mi się, że sporo osób zna cykl o Lou Clark autorstwa Jojo Moyes. Historia tej na pozór lekko zwariowanej młodej kobiety rozpoczęła się książką “Zanim się pojawiłeś”. O historii Lou i Willa było głośno ze względu na ekranizację, lecz również z powodu kontrowersyjnego tematu, który był poruszany w niej. Jojo Moyes poznałam właśnie dzięki tej książce i zostałam oczarowana historiami, które tworzy. Rzadko sięgam po książki obyczajowe czy zwykłe romanse, praktycznie sięgam po kilka autorek naprzemiennie, są nimi właśnie Jojo Moyes, Collen Hoover i Kim Holden. “Kiedy odszedłeś” jest kolejnym tomem z tego cyklu, który opowiada o walce z żałobą, o próbach pójścia dalej i o wyrzutach sumienia, wobec tego, którego nie ma już wśród żywych. Lou jest na tyle komiczną osobą, że mimo tego, że historia wydaje się bardzo melancholijna, to ta jedna postać, która do tej pory była iskierką, wydaje się niekiedy wręcz zabawna.

Lou po tym, gdy straciła Willa postanowiła żyć dalej, była w Paryżu tak jak ją prosił Will w swoim liście, lecz w końcu dochodzi ona do tego, że nie wie co dalej zrobić ze swoim życiem. Jak dalej żyć i czerpać z tego życia co się da? Lou utknęła w pracy na lotnisku, dzień za dniem podaje drinki i słucha historii klientów. Również co noc wchodzi na dach budynku, w którym mieszka i spacerując po krawędzi tego dachu rozmawia z Wille, niejednokrotnie po prostu krzyczy na niego obwiniając go za to, że ją zostawił, że nie zna sposobu by ruszyć dalej, by spełnić jego życzenie. Jak można się domyśleć spacerowanie po krawędzi dachu nie jest bezpieczne, Lou spada, lecz właśnie ten upadek zmienia coś w jej życiu. Poznaje przystojnego ratownika, zapisuje się do grupy wsparcia osób w żałobie i poznaje młodą dziewczynę, która podaje się za córkę Willa. Przed nią jeszcze wiele, ale to jedno traumatyczne wydarzenie w jej życiu uruchamia lawinę, Lou musi się uporać ze wszystkim i odnaleźć szczęście, które bardzo by się jej przydało.

W pierwszym tomie autorka pochyliła się nad tematem depresji a w tym zaś ukazuje nam żałobę głównej bohaterki, ale nie tylko jej. W grupie wsparcia poznajemy różne osoby, które tak Lou zmagają się na swój własny sposób z żałobą. Ten temat jest nie tylko trudny, ale nad wyraz skomplikowany, nie można nikomu powiedzieć: on/ona już nie cierpi, teraz ma lepiej, przestań się użalać nad sobą itp.

Lou czuje przejmujący smutek, który stara się ukrywać, ponieważ uważa, że nie powinna go odczuwać, w końcu nie znała długo Willa. Wyrzuty sumienia gryzą ją również w wypadku tego, że nie potrafi spełnić życzenia ukochanego. Nie umie się odnaleźć w świecie bez niego, bez jego porad i dobrego słowa, którym ją uraczał.

Wiele osób uważa, że ten tom jest gorszy niż poprzedni, ja jednak jestem zdania, że jest równie dobry. Autorka skupiła się na czymś innym i chwała jej za to. Nie będę może za bardzo obiektywna, ponieważ uwielbiam powieści autorki, a ten cykl kocham całym sercem, za humor, który wprowadza autorka do tego cyklu, za łzy wylane przy lekturze i za to, że niekiedy muszę się pochylić nad jej książkami i przemyśleć niektóre sprawy.