Pchła recenzja

Ostatnio zaobserwować możemy, że wielu autorów robi skok w bok. Nie chodzi tu oczywiście o zdradę, bo nadal komputer, notatki i głowa pełna pomysłów stoją na pierwszym miejscu, ale pisarze często próbują swoich sił w innych gatunkach literackich. Tak jest i tym razem. Anna Potyra znana z twórczości dla młodszych odbiorców, postanowiła dać się poznać z nieco innej, kryminalnej strony. Co z tego wyszło?

Przeglądając zapowiedzi książkowe, natknęłam się na bodajże trzecią część z komisarzem Adamem Lorentzem. Wiadomo, że najlepiej zacząć od pierwszej pozycji, by lepiej poznać bohatera, jego codzienne życie i bolączki, z którymi się mierzy. Często też mamy do czynienia z nawiązaniem do poprzednich książek, więc lepiej być na bieżąco. Nie czekając długo, sięgnęłam po lekturę.

Na pozór "Pchła" nie wyróżnia się niczym szczególnym. Mamy morderstwo i policjanta, który rozwiązuje sprawę. Ot można by powiedzieć kryminalny klasyk. Niech was to nie zwiedzie, bo kolejne strony przynoszą coś nieoczywistego. Nie wiem, czy to aura świat, podczas których rozgrywa się główna akcja powieści, czy doskonałe przemyślenie tematu przez autorkę, ale od tej książki nie sposób się oderwać.

Wszystkie jest idealnie wypunktowane, każde zdarzenie, rozmowa nie jest przypadkowa. Wszystko jest ważne i potrzebne. A motyw historyczny to już w ogolę majstersztyk. Uwielbiam, kiedy autorzy sięgają po zdarzenie z przeszłości. W tym przypadku wszystko jest poukładane, nic nie jest przypadkowe. W "Pchle" nie mamy do czynienia z sileniem się na konkretny motyw, który aktualnie jest na czasie.

Autorka przez niemal połowę książki wodzi czytelnika za nos. Kiedy myślałam, że wiem, kto jest mordercą, i mniej więcej znam motyw sprawcy, Anna Potyra, dawała mi kolejne wątki, które udowadniały, że nic nie jest takie oczywiste.

"Pchła", to idealna lektura na długie jesienne wieczory z kubkiem kawy. Jest zaskakująca, nieoczywista i burząca wewnętrzny spokój. Coś czuję, że Adam Lorentz jeszcze nie raz zagości w moim fotelu.